Over wiebelen en lichtpuntjes
Een ietwat wiebelig humeur. Hét kenmerk van de overgang van een periode van veel te hard werken naar een agenda met enige lucht. Niet mijn favoriet. Ondanks dat ik dondersgoed weet dat mijn verzet tegen de ontlading van de opgebouwde spanning alleen maar zorgt dat ik langer wiebelig blijf, hou ik tot nu toe nog altijd koppig vol dat het belachelijk is dat ik ineens zo wiebelig ben. De onverwachte meevaller in één van mijn opdrachten zorgde er dus voor dat ik mijzelf deze week aardig in de weg zat. De lichtpuntjes waren weer opvallend vaak afkomstig van mijn tekenavonturen.
Een bedankje van Peter
Deze week wilde Sinterklaas ook nog wat hulp van mij. Woensdag werd ik zo gek van mijzelf dat ik de deur uit MOEST. Tijd voor een bezoekje aan het centrum. De drukte, in combinatie met het feit dat mijn mondkapje mijn bril liet beslaan, maakte dat ik mij al in de eerste winkel afvroeg hoe ik ooit op het wonderlijke idee was gekomen dat dit een goed idee was. Ik was echt mega gefrustreerd en kalmeerde pas op het moment dat ik het eerste echt leuke cadeautje vond. Niet veel later had ik alles binnen. En toen gebeurde er iets wonderlijks. Ik was al op weg naar huis toen ik een nieuwe boekwinkel in het oog kreeg. Iets riep tegen mij, ga hier naar binnen. Sloeg nergens op: ik was net in een boekwinkel geweest! Binnen zag ik vooral veel troep, tót ik bij de kunstboeken arriveerde. Mijn oog viel direct op een enorm boek met allemaal foto's van Peter Lindbergh. Ernaast lagen vier identieke, kleinere, zusjes. Dat ik één van deze boeken zou kopen stond vast, maar welke? Ik greep naar de grote, maar oef... die prijs! Ik heb vijf minuten staan twijfelen tot de herinnering aan een boek met Coca Cola-posters die ik ooit vanwege de prijs heb laten liggen op kwam drijven. Iets waar ik nu, minimaal 15 jaar later, nog altijd spijt van heb. 
De keuze was ineens niet zo moeilijk meer: het bijna tien centimeter dikke boek met 300 foto's ging met mij mee! En ow, wat voelde ik me gelukkig toen ik thuis op de bank dat boek door zat te bladeren.
Hoe je jezelf voor de gek kan houden
Dit was niet het enige 'Peter-incident'. Vorige week was ik al gestart met de voortekening van een portret. Ik wilde hem afmaken in fineliner, écht! Ik kon niet nog een keer die belofte aan mijzelf breken. Nou, mooi wel dus.... Prachtig welke excuses je allemaal wel niet bedenkt om dit voor jezelf te rechtvaardigen: 'kijk eens hoe mooi hij al is, zonde om hem nu eventueel te verpesten met fineliner', 'ah joh, dit leert je om te gaan met dit schuldgevoel', 'soms mag je jezelf ook gewoon gunnen om jezelf niet uit te dagen', 'het gaat er toch gewoon om of je lekker bezig bent?'. Allemaal waar, maar uiteindelijk was ik gewoon angstig en in mijn gemoedstoestand van dat moment was het gewoon het makkelijkst om terug te grijpen op wat ik al ken. Neemt niet weg dat ik wel heel erg blij ben met het resultaat. Heb er heerlijk aan gewerkt. Na een week vol worstelingen was het de start van iets meer rust in mijn hoofd en lijf. Ik ben er nog niet, maar de weg omhoog is weer ingezet. De ervaring leert dat de dipjes nu weer wat minder groot gaan worden. Eens kijken of het me gaat lukken om iets van mijn koppigheid te laten varen.... Het is er misschien toch maar eens tijd voor ;).
