Rembrandt is terug

Gisteravond lag ik heerlijk onder een dekentje op de bank. De tv stond aan. Mijn vriend zapte langs alle zenders om te kijken of er 'wat leuks' op zou komen. Ondertussen was ik met mijzelf in conclaaf of ik uberhaupt wel zin had om tv te kijken. Zeker de laatste tijd vind ik het namelijk weinig boeiend. Via de tv stroomt steeds vaker een wereld mijn huiskamer binnen die bol staat van angst, geweld en veroordeling van elkaar(s standpunten). Mijn wereld is vele malen fijner als ik de media al bij de voordeur de toegang ontzeg. Nog volop in gedachten over wat ik zou gaan doen, zie ik ineens Annechien Steenhuizen in beeld verschijnen. Het zal toch niet? Nou, wel dus...Vanaf 25 oktober start seizoen 2 van Project Rembrandt! Mijn hart maakt een sprongetje en er ontstaat een glimlach om mijn lippen die de hele avond niet meer van mijn gezicht af is gegaan. Zelfs het kijken van de meer dan bizarre film Unforgettable wist hier geen verandering meer in te brengen. 

Er zijn wel boeiende tv-programma's

Als het aan mij ligt gaat de tv de deur uit. Hier voer ik al jaren, bij vlagen, campagne voor. Tot noch toe zonder resultaat. Toch ben ik een trouwe kijker van een aantal programma's. Deze gaan opvallend vaak over kunst(enaars). Denk aan 'Sterren op het doek' of het 'Geheim van de Meester'. Maar er zijn twee programma's waarvan ik echt geen enkele aflevering mis: de 'Krabbe zoekt'-series en Project Rembrandt. Ik kijk altijd uit naar de start van een nieuw seizoen en blijf als het even kan thuis voor een aflevering. Kan ik het toch echt niet zien op de dag zelf, dan kijk ik  de volgende dag de herhaling. Ook alle extra's bekijk ik allemaal. Dit voorjaar genoot ik er met volle teugen van om met Jeroen Krabbe op zoek te gaan naar Marc Chagall. Het aanstekelijke enthousiasme van Jeroen, het intrigerende levensverhaal van Marc en de beelden van de prachtige schilderijen. Een uurtje op en top genieten. Project Rembrandt doet iets anders met me. Hier vereenzelvig ik me met de deelnemers. Het is alsof ik er op dat moment zelf sta. Ik voel hun worstelingen en de opluchting als ze vlak voor tijd toch nog iets moois hebben weten te fabriceren in mijn eigen lichaam. Heel apart.

Gelukkig kwam dat telefoontje nooit

Niet veel mensen weten dit, maar ik heb me ooit opgegeven voor dit seizoen van Project Rembrandt. Een besluit dat nogal wat voeten in de aarde had. Maar wat ben ik blij dat ik nooit dat telefoontje gekregen heb dat ik geselecteerd was. Veel fijner om de komende tijd op zondagavond de kaarsen aan te doen, een lekkere kop thee met pure chocolade naast me neer te zetten en onder mijn warme dekentje te kruipen om van iemand anders kunsten te genieten. Wie weet inspireert het me wel tot nieuwe tekeningen of schilderijen. Of niet. Hoe dan ook, ik kan niet wachten tot het volgende week zondag is!