Over aanmoediging en fantasie

Kinderen. Niets is zo mooi als even deelgenoot worden van hun wereld. Vaak denk ik dat ze veel wijzer zijn dan volwassenen. in ieder geval kunnen we als volwassenen enorm veel leren van die kleintjes. Zeker iemand als ik die behoorlijk is afgestemd op angst en hard moet werken om in het nu te blijven. Vorig weekend kreeg ik onverwacht een uurtje les van mijn vijfjarige neefje. Ik heb er deze week nog heel vaak met een glimlach aan teruggedacht.

Je bent goed bezig

Afgelopen weekend had ik een housewarming met barbecue in het fraaie Andijk. Het was mooi weer en naast het huis stond een prachtig kerkje. Om de een of andere reden had ik mijn schetsblok en een fineliner mee en toen mijn blik op het kerkje viel, besloot ik om even te gaan schetsen. Ik had even geen zin in gesprekken en zo was ik toch aanwezig maar tegelijkertijd ook in mijn eigen wereldje. Tekenen in gezelschap betekent dat mensen mee gaan kijken wat je maakt. Deze keer fascineerde ik mijn neefje en wat was dat leuk. Hij was volop bezig om te kijken wat ik nou precies tekende. Ik kreeg te horen dat het rondje van de kerk niet klopte en hoe het wel moest, ik kon hem uitleggen wat perspectief is en zette hem een paar keer op mijn schoot om te laten zien dat iets er voor mij heel anders uitzag als ik op de bank zat als voor hem wanneer hij naast mij stond. Het mooiste vond ik echter wel dat hij meerdere malen zei: ik vind het prachtig, je bent goed bezig hoor. Vooral als ik liet zien dat iets eigenlijk niet helemaal goed had getekend. Vijf jaar oud! Het deed me beseffen dat ik echt veel te streng ben voor mijzelf. Wat een wijsheid en zulke waardevolle gesprekjes tussen het tekenen door.

Zien tekenen doet tekenen

Mijn enthousiasme voor tekenen zet anderen regelmatig ertoe aan om ook zelf eens de potloden erbij te pakken. Ik word daar altijd heel blij van, want tekenen brengt mij zoveel. Ik hoop dan altijd dat dit de ander ook gegeven is, al heeft iedereen een andere ingang om zijn creatiekracht tot uiting te brengen. Mijn neefje was na een half uurtje kijken in ieder geval zover dat hij uit zichzelf om potlood en papier vroeg. En toen werd het helemaal leuk. De getekende auto was geen Porsche. Ow nee, een Mercedes, net als de auto van papa! En meneertje was echt de beste in het tekenen van bomen, dus het was ook zeker niet nodig om zijn tekening te ondertekenen want je kon zo al zien dat het door hem was getekend want het was een hele mooie boom. Helaas had hij al wel afgeleerd dat bomen ook paars konden zijn. Dat kon niet, groen en bruin moest het zijn. Gelukkig kon ik er nog wat rood en geel inkrijgen met het argument dat bomen in de herfst wel die kleuren hebben. Het leukste vond ik echter de wereld die ik ingetrokken werd toen hij iets had getekend wat voor mij leek op een anemoon. Toen we plaatjes hadden opgezocht van wat dit was, was hij het met me eens dat het inderdaad op een anemoon leek en werd er spontaan een hele onderwaterwereld omheen getekend. Compleet met een verhaal over een haai, de oceaan, een meertje en hoe die samenhangen. In het eindresultaat had niemand een haai, visjes of oceaan herkend, maar wat was hij goed bezig. En ik? Ik vond het prachtig!