Verslaafd

Ik heb iets te bekennen.....ik ben sinds twee weken verslaafd. Big time. Het zal de leeftijd zijn;). Gelukkig is het nog enigszins onschuldig. Hoewel, het kost bakken tijd, levert grote ups en downs in mijn humeur op en ik kan het bijna nergens anders meer over hebben. Echt onschuldig is het dus ook weer niet. Ik ben verslaafd aan..... mijn familie. Of beter gezegd, het in kaart brengen van mijn voorouders.

Hoe het allemaal begon

Op mijn verjaardag sprak ik met mijn moeder over mijn oma die al op haar vijfde haar moeder verloor. Was zij nou in het kraambed gestorven of niet? Ik pakte mijn volgekladderde papiertjes van een eerder 'stamboomresearchprojectje' erbij, maar geen antwoord op onze vraag. Tegelijkertijd ben ik nog wat moed aan het verzamelen voor een nieuw tekenproject. Lees: ik vind steeds een nieuw excuus om nog niet te hoeven beginnen. Nu ligt er dus al een hele week een vel papier van 70x100 cm midden in de woonkamer uit haar opgerolde toestand te komen. Tja, en tijdens het wachten op iets wat echt heel erg noodzakelijk is en écht zo lang moet duren ben ik op onderzoek uitgegaan om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. 

Leuke weetjes en mysteries

Uren en uren spendeer ik aan de zoektocht naar mijn voorouders. Inmiddels zijn de vrouwelijke en mannelijke lijnen van mijn moeders familie tot soms wel dertien generaties terug in beeld. Allemaal boeren....en één schoenmaker haha. Wat zou ik graag terug willen reizen in de tijd. Gewoon om te zien hoe hun leven was en hoe ze eruit zagen. Even wat portretjes maken en verhalen optekenen om mee terug te nemen naar 2021. En ik kom zulke leuke dingen tegen. Zo had één van mijn moeders voorouders de  bijnaam Stroet. Blijkt o.a. iemand te zijn met een opvallend strottenhoofd. En laat de familie van zijn vrouw nou een enorm mysterie zijn dat ik maar niet  ontrafeld krijg. Frustrerend joh al die doodlopende sporen. Ik weiger op te geven, maar het is maar weer bewezen dat die Stroetjes het je soms verdomd lastig kunnen maken ;). En ow wat zijn er veel extreem jong overleden vrouwen en kinderen. Elke keer als ik er weer eentje tegenkom doet het een beetje pijn.

Ben je je genen?

Ik geloof er sterk in dat bepaalde familiepatronen van generatie op generatie worden doorgegeven. Ik vraag me dan ook regelmatig af wat ik van mijn voorouders meegekregen heb. Wat zij hebben geleerd over het leven zijn immers de lessen die ze aan hun kinderen meegeven. Zo ontstaat vanzelf de lens waardoor je naar het leven kijkt. Een lens waar het soms moeilijk van afwijken is omdat je helemaal niet doorhebt dat die er überhaupt is. Kun je je het voorstellen, een kunstenaar in een boerenfamilie? Even afgezien van het feit dat die luxe er destijds waarschijnlijk niet was, gok ik dat het ook niet echt een optie was.  Al zou je die ambitie hebben, dan geloof ik niet dat je dat in een boerenfamilie zomaar uitspreekt. Ik heb zelfs nog te horen gekregen dat ik tekenen beter niet als eindexamenvak kon kiezen. Ik heb geluisterd, maar uiteindelijk kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan. Misschien ga ik in mijn research dus tóch nog ergens die kunstenaar tegenkomen of in ieder geval iemand waarvan vastgelegd is dat hij/zij soms creatief bezig was. Ik hoop het. En anders word ik gewoon lekker zelf de eerste officiële kunstenaar in de familie. Ik heb die luxe gelukkig wel. Moet ik alleen wel eerst van deze verslaving afkomen, anders komt er nooit een lijn op dat grote witte vel papier terecht....