Himmelhoch jauchzend
Als er iets is wat mij gelukkig maakt dan is het de lente. Ik geniet er zo ontzettend van: wandelingen over de hei al zoekend naar veren, maar ook je lijf lekker laten verwarmen door het zonnetje terwijl je binnen op de bank zit. Heerlijk. En dat laatste is precies hoe ik nu dit blog zit te typen. Volmaakt gelukkig en ow wat heb ik veel van die verschrikkelijk mooie momenten gehad deze week. Mijn hoofd houdt zich koest en ik ben in ultieme flow aan het tekenen ondanks dat een eigenwijs tweelingmeisje mij flink loopt uit te dagen. Ik geniet... volop. Die ene opdracht die (weer) uitgesteld is blijkt een onverwacht cadeau. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn tekentalent en de ruimte die ik op dit moment neem en ervaar om dit talent volop tot uiting te brengen. Ik loop soort van te zweven vandaag.
Extreem genieten
Het is grappig, in de basis ben ik best wel ingesteld op het negatieve en kan mijzelf echt vreselijk de put in denken. En ik blijk niet de enige te zijn. Van de week hoorde ik in de podcast Kukuru (aanrader!) dat bij de meeste mensen zo'n 80% van de gedachten negatief is. Bizar toch? Tegelijkertijd kan ik ook echt extreem genieten van echt hele kleine dingen die veel mensen niet eens opmerken. Mijn ouders zeiden vroeger dan ook regelmatig tegen mij: himmelhoch jauchzend, zum tode betrubt. Gelukkig begint het negatieve steeds meer af te vlakken, maar dat extreem genieten.... dat blijft. En ow wat ben ik op dit moment aan het genieten. Ik ben echt vrijwel elke dag bezig met mijn portret en ondertussen geniet ik van mooie muziek, een podcast of juist de stilte. Ik kom echt tot mijzelf. Ik durf serieus te zeggen dat ik even ultiem geluk ervaar. Zo fijn en ik zie het terug in het portret. Er gaat een bepaalde kracht van uit die ik niet veel vaker in mijn werk heb gezien.
Kleine afleiders
Vorige week schreef ik al dat ik af en toe bezoek kreeg van wat mieren. Nou, door een nogal stomme actie van mijn kant (wie laat er nou ook 's nachts wat honing op de grond liggen?), werd ik woensdagochtend ineens geconfronteerd met een enorme invasie. We blijken langs een mierensnelweg te wonen. Fantastisch om naar te kijken, nog steeds, maar toch liever niet in huis. Ook hier zie ik het positieve maar van in: ik krijg een goede workout van die beestjes. Mijn bovenbeenspieren doen gewoon pijn van het aantal keer dat ik inmiddels voor ze door de knieën gegaan ben om ze weer buiten te zetten. Ondertussen heb ik koperen munten, kaneel, nootmuskaat en bieslook uitgeprobeerd om ze buiten te houden. Het ene had iets meer succes dan het andere, maar uiteindelijk kwamen ze altijd weer terug. Doden wil ik ze echter niet. Ik schrok dan ook echt enorm toen ik afgelopen zaterdag zag dat afwasmiddel werkte, maar ze wel direct doodde. Ik voel me nu serieus een moordenares. Gelukkig heb ik het bij vier dode miertjes weten te houden en blijven ze nu al twee dagen weg. En heel eerlijk, ik mis ze nu eigenlijk een beetje. Stiekem genoot ik er namelijk enorm van om af en toe even het mierenleven te observeren. Zelfs het achter ze aanvangen vond ik best leuk. Het gaf een kick als ik er weer een paar te slim af was geweest. Hun snelweg is echter nog niet opgedoekt. Tijdens mijn tekenpauze ga ik nu dus af en toe even buiten op bezoek bij mijn vriendjes. Laat mij nog maar even genieten in mijn bubbel. Het leven is mooi. Zo ontzettend mooi.