Ieder eind is een nieuw begin
Het is gelukt. De handtekening is gezet. Mijn portret van twee ondeugende meisjes is af! Stoppen is altijd lastig, want wanneer is iets af? Maar na een gedecideerd stopteken van mijn schildersgroep heb ik alla Renske gisteravond eigenwijs ‘nog een paar kleine dingetjes’ aangepast en vervolgens hoppa de boel gefixeerd. Ik ben trots! Nog even wachten en dan gaat mijn creatie naar haar nieuwe eigenaar.
Op reis
Ik begin het leven steeds meer te beschouwen als een reis vol ervaringen. Soms halleluja momenten, soms navigerend door een diep dal. Een reis waarin je de mooiste ervaring krijgt door de houding ‘bewonderen en verwonderen’ aan te nemen. Deze tekening maken was voor mij een reis binnen de reis die het leven heet. Een bijzonder exemplaar omdat het mij bracht naar het volbrengen van een zielsverlangen. Een reis waar ik echt van genoten heb en me enorm veel gebracht heeft. Een extra stuk zelfvertrouwen dat ik dit gewoon kan. En ik heb mijn rare brein nog beter leren kennen als metgezel. Hij zegt soms hele slimme dingen en is absoluut waardevol gezelschap, maar als reisleider haalt hij wel totaal de fun uit mijn trip. Op de veilige route is er niet zoveel te ontdekken. Juist risico’s nemen zorgt voor echt leven. Na een wat hobbelige start met deze meneer aan het roer, heb ik lekker gereisd op míjn voorwaarden. Ik ben serieus veel in flow en overgave geweest. En nu kijk ik terug op een reis waarin ik veel moois ontdekt heb maar vooral enorm gegroeid ben. Ik ben echt heel trots op het eindresultaat en mijzelf! En dat ik dat hier nu al voor de tweede keer in dit blog schrijf laat zien hoe enorm de groei is geweest;).
Je vindt soms een weg als je durft te verdwalen
Het voelt wel leeg nu ik niet meer hoef te werken aan mijn portret. Na een tijdje afwezigheid ben ik daarom van het weekend weer begonnen met het trekvogelpad. Zoals vanouds was ik binnen een kilometer voor het eerst verdwaald. Op mijn zijsporen vond ik echter wel een fantastische veer en steen. Bovendien was de blijdschap toen ik weer op de juiste route beland was extra groot en het landschap extra mooi. Nederland is echt zo prachtig...en mijn conditie zo verslechterd. En zo vond ik gisteren weer een nieuwe tijdsbesteding om de leegte te vullen tot de start van mijn tender: drie keer in de week hardlopen op de hei en veel trekvogelpad lopen. En voor de rest ga ik me gewoon overgeven aan het moment en zien waar dat me brengt. Misschien wel naar een nieuw te maken portret in opdracht. Zou fantastisch zijn!
Maar eerst ga ik vandaag etappe 2 van dit weekend lopen. Gisteren eindigde ik heel symbolisch op het militaire ereveld Grebbeberg. Daar waar de reis van zoveel jonge mannen plotsklaps eindigde. Al wandelend tussen de graven daalde het besef in dat ik met mijn 38 jaar al veel ouder ben geworden dan de meesten van hen. En dat ik, in tegenstelling tot deze dappere mannen, nog wel mijn dromen waar kan maken maar daar soms iets te laks mee omga. Reden voor mij om vandaag, als een soort eerbetoon aan hun leven, mijn route te vervolgen met de belofte aan mijzelf om bewuster te zijn van het feit dat het eigenlijk een wonder is dat ik weer een dagje op reis mag. Er valt nog zoveel te ontdekken. Bewonder en verwonder je met mij mee?