Het trekvogelpad in beeld
Wandelen om te vertragen
Er zijn weinig dingen waar ik zo van geniet als alleen in de natuur zijn. Het brengt mij rust en balans. Een wandeling van 15-20 km zorgt voor een enorme vertraging. Waar mijn hoofd in het begin vaak nog vol zit met gedachten, is na een kilometer of zes doorgaans de enige bron van stress nog het feit dat ik een notoire foutloper ben. Er komen dus best vaak gedachten langs als: loop ik nou wel goed? Ik heb toch niet weer een markering gemist he, want die zou je hier toch echt wel verwachten. Even het boekje erbij pakken.....Jeetje, wat is het hier onhandig beschreven, nu weet ik nog niet of ik wel goed zit. Nou nog maar even doorlopen dan of zal ik voor de zekerheid toch teruggaan? Nee, toch nog maar even doorgaan.... om er dan vervolgens achter te komen dat dit toch niet helemaal de beste keuze was....Gelukkig kan ik erom blijven lachen en hou ik ondanks dit 'weeffoutje' nog meer dan genoeg ruimte over om aandacht te besteden aan mijn omgeving.
Nederland is mooi
Als je met circa vijf kilometer per uur door het landschap stiefelt, zie je pas echt hoe ontzettend mooi Nederland is. Prachtige velden vol bloemen, een sloot met brullende kikkers en een paar staartmeesjes die achter elkaar aanvingen, vroegen erom even te stoppen om al dat moois een tijdje te observeren. Ook het lopen zelf was een feestje door de wonderschone uitzichten, meest schattige en jaloersmakende huisjes en drie vrolijk zwaaiende heren in een eend die me een keer of drie voorbij sjeesden omdat zij de weg (ook) kwijtgeraakt waren. Het is echt enorm genieten. Ik probeer mijn telefoon er dan ook zo min mogelijk bij te pakken en alleen geheugenfoto's te maken. Alleen zo blijf ik echt in het moment. Niet dat dit altijd lukt overigens....dat stomme ding blijft een vervelende aantrekkingskracht houden.
Het moment vastleggen
Nu ik vaker wil gaan tekenen, zag ik een mooi compromis tussen 'echte' en geheugenfoto's: onderweg een tekening maken! Tekenen is immers een vertraagde manier om toch een permanente herinnering te creëren. Ondanks dat mijn rugzak al vrij zwaar was, nam ik deze keer een schetsboek en fineliner mee. Onderweg tekenen voelde toch een beetje gek. Echter, toen ik na 18 km -met blaren op mijn hielen en een enorm volle blaas- uit zat te blazen op een bankje op Landgoed Broekhuizen, pakte ik het schetsboek er alsnog bij. Het bleek zoals verwacht een leuk tijdverdrijf tijdens het wachten op mijn chauffeur. Helaas kwam die net iets te vroeg, waardoor de tekening niet helemaal af is. Maar ach, zo gaat dat soms. Ik weet wel dat ik de volgende keer gewoon weer dat schetsboek meeneem. Ik heb de smaak te pakken! Dat extra gewicht op mijn schouders is het dubbel en dwars waard. Bovendien heb ik nu een mooi excuus om een betere rugzak te kopen ;).
