Ik zie je

Iemand echt zien. Niet de buitenkant, maar diegene die erachter zit. De buitenkant is een verpakking. Soms een hele mooie verpakking, maar uiteindelijk nog altijd een verpakking. Zelfs gedrag is vaak een verpakking. Ga maar na, hoe vaak doe je iets wat je diep van binnen helemaal niet wíl doen of doe je juist iets niet wat je wél wil doen. En hoe kwetsbaar voelt het dan als iemand daar allemaal gewoon doorheen prikt en je écht ziet. Ziet wat jij eigenlijk helemaal niet wil dat die ander ziet. En hoe helend is het als dan blijkt dat dit er gewoon mag zijn. Dat jíj er mag zijn met al die dingen die je zo van jezelf veroordeelt. Het tekenen van mijn eerste dubbelportret bleek op dit thema aardig wat los te maken dit weekend....

Wat een supergoed gevoel

Ik had het rijk alleen want mijn wederhelft moest een superprestatie leveren in zuidelijk Limburg. Tijd voor mijn ideale weekend alleen. Lees: vroeg opstaan, rondje hei, lekker hard muziek draaien en  tekenen. Mijn eerste dubbelportret werd een tekening van mijn opa en oma als twintigers. Mijn opa was wat opstandig en direct vrij aanwezig, maar na een robbetje vechten temde ik hem al gauw. Mijn oma kwam heel voorzichtig ten tonele. Op een gegeven moment vond ik eigenlijk beide tekeningen los van elkaar mooi, maar náást elkaar? Mijn oma viel echt totaal weg. En als er iets is waar ik niet tegen kan is het een vrouw die wegvalt naast een man. Het was gek hoe enorm bevredigend het was om uiteindelijk mijn oma net zoveel kracht te geven als mijn opa. Zo.... man en vrouw gelijk! Het feit dat niet gezien worden in mijn oma's jeugd best een thema was, maakte het voor mij extra symbolisch. Het was net alsof ik haar met die actie een stem gaf: tadaa, hier ben ik! En ow wat was de krachtige versie van mijn oma veel mooier dan die ietwat voorzichtige versie. Wat een mooi stel zo samen he ;).

Zichtbaar zijn

Het deed me mijmeren over mijn eigen zichtbaarheid. Als het even kan ben ik liever niet al te zichtbaar. Vroeger al helemaal niet. Kwam er bezoek dan verdween ik het liefst achter de bank. Moest er opgetreden worden op school? Ik drukte mijn snor en als dat niet kon dan werd ik  met alle liefde de verteller náást het podium. Zichtbaar zijn was eng. Inmiddels zal zeker mijn zakelijke kring mij waarschijnlijk heel anders ervaren. Ben ik ergens aan de slag dan weet je dat ik er ben en hoe ik ergens over denk. Ook een (vriendelijke) confrontatie ga ik niet uit de weg. Skills die bij Renske i.p.v. 'EMVI-coördinator Renske' af en toe op magische wijze verdwijnen. Ook zichtbaar zijn als portrettekenaar vraagt veel meer van mij. Nog steeds moet ik elke keer een drempeltje over als ik een tekening plaats. Het verlangen om hier mensen mee te raken is alleen zo groot dat ik die kwetsbaarheid keer op keer weer opzoek. En mijn oma liet mij precies zien waarom dat een goed idee is: een persoon die zich in volle glorie laat zien is heel wat interessanter om naar te kijken dan iemand die zich op de achtergrond houdt... Dus dat brengt mij bij de volgende vraag: wat ga jij morgen aan de wereld geven dat je tot nu toe altijd achtergehouden hebt?