Dromen van een prentenboek
Waar is dat blije gevoel gebleven?
Oplaaiend vuur
Door schade en schande wijs geworden, weet ik inmiddels dat ik iets alleen moet doen als ik er blij van word. Mijn hart hoeft niet te ontvlammen van passie, een klein oplichtend vonkje is genoeg. Zo’n vonkje dat de aandacht trekt zodra je in de drukte van alledag even de tijd neemt om stil te staan. Het vonkje dat ervoor zorgt dat ik de benodigde stappen neem om de droom te verwezenlijken, óók als ik daarvoor een angst die ik tot dan toe altijd handig wist te ontlopen recht aan moet kijken. Dat vonkje. De laatste maanden voelde ik dat vonkje eigenlijk bijzonder weinig. Ik deed mijn ding, maar het echte plezier was er niet. Buiten mijn zicht bleef echter een oude vlam smeulen en afgelopen week laaide die ineens op: het maken van portretten van pasgeboren baby’s.
Mijmeren over het leven
Het doet me wat, het tekenen van zo’n klein mensje dat nog niet geleerd heeft ‘hoe het moet’. Het is voor mij een enorm dankbaar onderwerp. Nooit begreep ik de aantrekkingskracht, tot nu. Tijdens het tekenen kom ik niet alleen volledig tot ontspanning, maar mijmer ik soms ook over welke paden ík zou nemen als echt alles nog open zou liggen. Want hoe je het ook wendt of keert, als volwassene maak je continu keuzes. En met iedere gemaakte keuze heb je andere interessante opties die mogelijk hadden geresulteerd in een totaal ander leven uitgesloten. Teruggaan in de tijd kan niet. En het is niet eens dat ik dat wil. Ik ben er namelijk van overtuigd dat alles in mijn leven exact gegaan is zoals het moest gaan. Iedere keuze heeft me namelijk enorm waardevolle informatie gegeven over mijzelf, vooral de keuzes die achteraf gezien niet zo handig waren. Maar even mijmeren zonder rekening te houden met je huidige leven levert zoveel interessante inzichten op. Ik droomde deze keer bijvoorbeeld even over een carrière als boswachter (= ik ga weer tweewekelijks de hei op).
Tijd genoeg
Tijdens het mijmeren kwam er ook een heerlijk relativerend inzicht op die wel rekening houdt met mijn huidige leven: de baby’s die ik nu teken hebben pas over een jaar of vier de leeftijd om van mijn prentenboek te genieten. Mijn keuze om het kinderboek even aan de kant te leggen totdat ik er weer blij van wordt is dus helemaal ok. Vier jaar is meer dan genoeg tijd om dat vuurtje weer aan te stoken 😉.