Dromen van een prentenboek

Sinds november 2019 hou ik op LinkedIn een blog bij over mijn droom om een prentenboek te maken. Na een hele productieve start, ontstond er onverwacht een dip en een tijdje afwezigheid. Vandaag was er ineens weer de impuls om wat te plaatsen. Iets later bedacht ik me dat het ook leuk zou zijn om deze blog hier te plaatsen en deze site weer nieuw leven in te gaan blazen. Ik heb namelijk enorm veel behoefte aan een nieuwe impuls in mijn leven. Ik ben door allerlei redenen even uit het oog verloren hoe belangrijk creëren voor mij is. Door te tekenen kan ik soms echt de hele wereld vergeten, maar het biedt mij ook de kans om spelen en experimenteren te herontdekken en levert vaak nieuwe inzichten op. Door erover te schrijven geef ik mijzelf dat kleine duwtje in de rug om regelmatig het schetsboek erbij te pakken. Hier zal ik dus regelmatig even wat plaatsen, over mijn prentenboek of soms ook gewoon over de dingen waar ik op dat moment mee bezig ben. Mijn laatste blog over het kinderboek staat hieronder, voor de overige blogs hierover verwijs ik je naar mijn LinkedIn profiel!

Waar is dat blije gevoel gebleven?

Eind februari 2020…de droom om een kinderboek te schrijven is er nog altijd, maar mijn hart maakt ineens geen sprongetje meer bij het idee om eraan te werken. Corona geeft me genoeg gelegenheid om de potloden erbij te pakken, maar helaas ik heb gewoon echt geen zin. En…..dat is nog steeds zo. Het verhaal waar ik eerst zo blij van werd doet me ineens weinig meer. Dus wat doe je dan? Doorzetten in de hoop dat het plezier weer terugkomt? Hoe vaak ik dat in het verleden wel niet gedaan heb. Het had alleen wel een bijna burn-out tot gevolg. Ik besluit me er maar bij neer te leggen. Het zal wel even niet het juiste moment zijn

Oplaaiend vuur

Door schade en schande wijs geworden, weet ik inmiddels dat ik iets alleen moet doen als ik er blij van word. Mijn hart hoeft niet te ontvlammen van passie, een klein oplichtend vonkje is genoeg. Zo’n vonkje dat de aandacht trekt zodra je in de drukte van alledag even de tijd neemt om stil te staan. Het vonkje dat ervoor zorgt dat ik de benodigde stappen neem om de droom te verwezenlijken, óók als ik daarvoor een angst die ik tot dan toe altijd handig wist te ontlopen recht aan moet kijken. Dat vonkje. De laatste maanden voelde ik dat vonkje eigenlijk bijzonder weinig. Ik deed mijn ding, maar het echte plezier was er niet. Buiten mijn zicht bleef echter een oude vlam smeulen en afgelopen week laaide die ineens op: het maken van portretten van pasgeboren baby’s.

Mijmeren over het leven
Het doet me wat, het tekenen van zo’n klein mensje dat nog niet geleerd heeft ‘hoe het moet’. Het is voor mij een enorm dankbaar onderwerp. Nooit begreep ik de aantrekkingskracht, tot nu. Tijdens het tekenen kom ik niet alleen volledig tot ontspanning, maar mijmer ik soms ook over welke paden ík zou nemen als echt alles nog open zou liggen. Want hoe je het ook wendt of keert, als volwassene maak je continu keuzes. En met iedere gemaakte keuze heb je andere interessante opties die mogelijk hadden geresulteerd in een totaal ander leven uitgesloten. Teruggaan in de tijd kan niet. En het is niet eens dat ik dat wil. Ik ben er namelijk van overtuigd dat alles in mijn leven exact gegaan is zoals het moest gaan. Iedere keuze heeft me namelijk enorm waardevolle informatie gegeven over mijzelf, vooral de keuzes die achteraf gezien niet zo handig waren. Maar even mijmeren zonder rekening te houden met je huidige leven levert zoveel interessante inzichten op. Ik droomde deze keer bijvoorbeeld even over een carrière als boswachter (= ik ga weer tweewekelijks de hei op).

Tijd genoeg

Tijdens het mijmeren kwam er ook een heerlijk relativerend inzicht op die wel rekening houdt met mijn huidige leven: de baby’s die ik nu teken hebben pas over een jaar of vier de leeftijd om van mijn prentenboek te genieten. Mijn keuze om het kinderboek even aan de kant te leggen totdat ik er weer blij van wordt is dus helemaal ok. Vier jaar is meer dan genoeg tijd om dat vuurtje weer aan te stoken 😉.