Lachen is gezond

Noem me naïef, noem me een struisvogel, maar het liefst negeer ik alles wat met Corona te maken heeft. Dat ik het hier überhaupt noem gaat me ergens een stap te ver. Maar toch. Er is iets waar ik enorm veel moeite mee heb: het mondkapje. Om heel veel redenen, maar het allervervelendste vind ik nog wel dat het mensen minder menselijk maakt. De ogen mogen dan wel de poort naar de ziel zijn, maar oef wat is het fijn om gewoon iemands héle gezicht te zien. Voor mijn gevoel maakt het mondkapje de afstand tussen mensen veel groter dan die 1,5 meter. De supermarkt was al niet mijn favoriet, maar nu merk ik dat ik na elk bezoekje echt mega opstandig ben. Ik werd vandaag zó blij van de man die mij in de parkeergarage een brede lach schonk (en ik hem). Even echt contact tussen twee vreemden. Veroorzaakt door een kapotte tas waardoor ik mij nét iets te vroeg van mijn lege flessen ontdeed. Even later bedacht ik me dat het gemis van dit soort contact misschien wel gemaakt had dat ik volledig van mijn 'normale' tekengewoontes afgeweken ben.

Lachen en tekenen gaan niet samen
Eén van de eerste dingen die je te horen krijgt als ik een portret voor je teken is dat ik niet gelukkig word van 'te veel tand'. Het is een soort wetmatigheid dat het vastleggen van een breeduit lachend persoon maar al te vaak resulteert in een tekening waar 'iets mis mee is'. Het lijkt al heel gauw een soort masker. Bovendien neemt een lach het hele gezicht over, waardoor de 'echte' persoon een beetje naar de achtergrond verdwijnt. En zeg nou zelf, waar blijf je langer naar kijken? Dat portret met een zweem van melancholie of het portret met een lach? Dan kom je toch uit bij die eerste. Op den duur gaat die lach toch vervelen. Maar toch, deze week tekende ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens een lachende vrouw. Je wil niet weten hoeveel moeite de mond mij gekost heeft. Ik geloof dat beide mondhoeken wel vijf verschillende posities hebben gezien. Maar toen het portret klaar was, was ik wel helemaal vrolijk. Misschien ook wel omdat ik tijdens het tekenen ook naar de GVR aan het kijken was. Een film die ik jaren terug samen met mijn nichtjes in de bios keek als onderdeel van een hele gezellige logeerpartij. En niet te vergeten, de verfilming van één van de meest fantastische kinderboeken én een prachtig voorbeeld van hoe iemands unieke kenmerken je al heel veel vertellen over met wat voor een persoon, of dit geval reus, je te maken hebt. Het is écht een hele grote vriendelijke reus.

Renske en lachen gaan wel samen
Tja, het tekenen van lachende mensen en ik gaan dan wel niet samen, maar lachen en ik wel. Ik durf te stellen dat ik na weken van onrust eindelijk het gevoel heb ik dat ik weer in balans ben.  Ik ben dan wel regelmatig opstandig, maar ook daar kan ik inmiddels weer om lachen. Kan ook bijna niet anders, want mijn thuisfront vindt dat soort buien van mij nogal vermakelijk. Zit je daar vol overtuiging te foeteren, kijk je ineens in een gezicht met pretoogjes en een lichte glimlach. Nog een rake opmerking van mijnheer eroverheen, en hup, weg is mijn opstandigheid. Nou ja, soms dan. Soms is het veel leuker om nog even na te sputteren, terwijl je diep van binnen de echte opstandigheid allang hebt laten varen en stiekem om jezelf moet lachen omdat je dit weigert toe te geven...En dat, dat is nou typisch Renske ;).

P.S.: vlak nadat ik de blog had afgerond kwam ik dit filmpje tegen. Echt, ga gewoon even kijken. Wel even het geluid aanzetten.