Je bouwt je eigen gevangenis

Ik heb iets met quotes. Voor de cynicus zijn het oneliners waar je niet 'tegen' kan zijn. Voor mij zijn het zinnetjes die een langdurig proces van persoonlijke ontwikkeling samenvatten. Zinnetjes met de potentie om je op een andere manier naar de wereld te laten kijken. Een tijdje terug kwam ik deze quote tegen: 'you are confined only by the walls you build yourself'. Het raakte me. Gisteren gebeurde hetzelfde tijdens het lezen van de eerste pagina's van het boek 'Het geschenk' van Edith Eger. 

Tijd om muurtjes te slopen

Edith Eger stelt dat vrijheid betekent dat je kunt kiezen. Als overlevende van o.a. Auschwitz kwam ze tot de conclusie dat de mentale gevangenis die ze zelf bouwde veel erger was dan de gevangenis van de nazi's: onze gedachten en overtuigingen bepalen (en beperken vaak) hoe we ons voelen, wat we doen en wat we denken wat mogelijk is. Toen ik vanmorgen voor de zoveelste keer weerstand voelde bij het schrijven van dit blog daalde het besef ineens in: verdorie, ik ben ook met tekenen op een aantal zelfgebouwde muurtjes gebotst! Daarom had ik ineens geen zin meer in tekenen! Daarom werd ik laatst nijdig toen mijn lerares liet doorschemeren dat mijn portret wel erg leek op andere portretten! Ze had gelijk, maar ik vond het gewoon makkelijker om haar stom te vinden dan toe te geven dat ik mij weer achter een paar oude vertrouwde muurtjes verschanst had. Dit toegeven had namelijk betekend dat ik een besluit moest nemen: blijven zitten waar ik zit of toch echt gaan voor het waarmaken van mijn dromen in plaats van dat halfslachtige gedoe. Ik had gewoon nog geen zin om die keuze echt te maken. Kiezen voor verandering, betekent namelijk ook voor de volle 100% kiezen voor het afbreken van die muurtjes. Vandaag heb ik dan toch een besluit genomen, zij het met lichte weerstand: ik ga slopen. Veilig voelt op de korte termijn misschien fijn, maar het is niet tot in het diepst van mijn vezels voelen dat ik leef. Vol mijn kwetsbaarheid ervaren tijdens het steen voor steen slopen van mijn muurtjes is dat wel!

Les krijgen is helemaal niet leuk

Ik ben opgeleid als onderwijskundige. Je zou zeggen dat ik leren dan fantastisch vind. Dat is ook zo, maar dan vooral het faciliteren van het leren van anderen. Zelf vind ik leren eigenlijk helemaal niet zo leuk. Als ik niet weet hoe ik iets moet doen, laat ik het graag aan anderen over. Ik vraag niet snel hoe iemand iets doet om het vervolgens zelf te proberen. Sterker nog, als mijn (geweldige) tekenlerares spontaan naast mij komt staan om te laten zien hoe ik betere resultaten behaal, neemt de spanning in mijn lichaam explosief toe. Het geeft mij een enorm gevoel van falen. Mijn strategieën om dit gevoel te ontlopen werken perfect, maar ondertussen groei ik wel veel minder hard dan mogelijk is. Ik ga dit seizoen daarom alleen met fineliner tekenen. Ook als ik het lastig krijg, mag ik van mijzelf niet meer terugkeren naar het potlood. Dit was namelijk precies wat deze slimmerik had gedaan bij het portret waar mijn lerares een opmerking over maakte. Het was alsof ze kon ruiken dat ik mij na het wegbikken van de eerste stenen zo kwetsbaar had gevoeld dat ik de steentjes heel snel weer teruggeplaatst had. Ik kies voor een nieuwe sloopstrategie: door blijven ploeteren en om hulp vragen.

Een nieuwe website

En dan haal ik ook maar iets anders uit de schaduw: ik ben bezig met een nieuwe website. Deze website is soms lastig te bereiken, bevat reclame en past niet meer bij mij. Na lang wikken en wegen  vroeg ik begin september mijn zusje om hulp. We zijn allebei niet echt thuis in websites bouwen, maar in tegenstelling tot mij is zij niet bang om gewoon maar wat te proberen. Een ideale partner in crime dus. De frustratie bij de aankoop van de domeinnaam en een nieuw thema waren nog niets bij de rest van onze 'websitedag'. Na acht uur waren we veel frustratie rijker en een illusie armer. Sindsdien heb ik nog een keer de moed opgevat om aan de slag te gaan, maar het resultaat was ongeveer hetzelfde. Gedachten als 'dat gaat je toch niet lukken', 'je huidige website is ook wel goed en het is veel leuker om naar de hei te gaan tieren sindsdien weeldig. Allemaal om te voorkomen dat ik achter mijn veilige muurtjes vandaan kom. Nou, ik ben het zat. Door hier te typen dat ik die website ga maken heb ik ze al iets meer onschadelijk gemaakt. Mijn doel is dat de website aan het einde van dit jaar klaar is. En ja, ik heb dezelfde strategie toegepast voor mijn kinderboek en daar heeft het jammerlijk gefaald. De droom van een nieuwe website is alleen veel minder groot dan die voor het kinderboek. De faalangst heeft dus ook veel minder grip op mij. Ik ga er daarom vanuit dat deze strategie nu wel werkt! En zo niet, dan moet ik op zoek naar een sterkere sloopploeg...