Ondeugende glimoogjes

Ken je dat? Na lang treuzelen kom je (eindelijk) tot het besluit 'ik ga het anders doen... en nu ook écht!'. Om vervolgens al heel snel tot de conclusie te komen dat van je goede voornemen bar weinig terecht is gekomen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heb je nu ook nog last van een zeurend stemmetje dat je vertelt dat je een slapjanus bent... 

Oefenen, oefenen, oefenen

Mijn wens om beter, maar vooral vrijer, te worden in portrettekenen is weer alive and kicking. En ja, dat vraagt dus om heel veel oefenen. Mijn hersenen bedachten daarom een briljant plan: de komende maand elke dag in maximaal een uur een nieuw portret tekenen. Een uur is namelijk lang genoeg om iets moois te maken, maar kort genoeg om mijn neiging tot perfectionisme los te moeten laten. 

Ondeugend

In een boek vond ik een prachtige foto van een jochie. De ondeugende blik raakte mij. Ik heb echt een enorme zwak voor glimmende pretoogjes. Bovendien voelde mijn plan ook een beetje ondeugend: het gaat behoorlijk tegen mijn gewoonlijke manier van tekenen en daginvulling in. Een mooi portret als start van dit nieuwe avontuur dus.

Hersenen kunnen een inspirerend plan bedenken, maar vinden het tegelijkertijd het fijnst als je dag in dag uit lekker blijft doen wat je altijd doet.  Na circa een uur stond er best een leuk portret, maar absoluut niet conform mijn standaard. Ik overtuigde mijzelf dus al snel dat het prima was er langer mee bezig te zijn en dat ik ook veel te weinig tijd heb om elke dag een uur vrij te maken etc etc etc. Maar heel eerlijk. Het is allemaal bullshit. Mijn hersenen waren me puur aan het beschermen voor alle rottige gevoelens die opkwamen omdat ik iets niet perfects zou maken. 

Observeren

Op zich is dit mechanisme natuurlijk heel mooi. Het houdt je veilig. Maar of het ook het beste voor mij is? Ik dacht het niet. Als ik blijf luisteren naar wat mijn hersenen mij vertellen zodra het spannend wordt ga ik echt niet bereiken wat ik ten diepste wil. Hoe ik hier nu mee om moet gaan ben ik nog niet helemaal uit. Ik observeer dat dit mechanisme in werking treedt, maar ga ook nog steeds voor de bijl. Mijn doel van één portret per dag laat ik dus nog lekker even staan. Een betere manier om dit mechanisme beter te leren kennen is er op dit moment niet. Wedden dat ik op een gegeven moment zo ondeugend word dat ik de gedachten nog wel observeer, maar lekker niet meer luister. Die fraaie glimoogjes krijg ik er dan als cadeautje bij. Veel leuker dan dat zeurende stemmetje ;).