Klein, maar fijn…

Na een heerlijke relaxte vakantie begint vandaag voor mij het 'normale leven' weer. Donderdag staat de eerste werkafspraak in de agenda. Mijn creatiekracht is vandaag echter al in een stroomversnelling gegaan. De lion's gate? Geen idee, maar ik geniet ervan. Muziekje aan, zon door de ramen en een blog typen, hoe wordt het nog beter dan dat?

Het loopt zoals het loopt

Ik vaar doorgaans slecht op routine. Heb bijvoorbeeld geen vaste tijden om te eten, slapen of werken. Mijn agenda is in het weekend doorgaans lekker leeg. Ik vind het veruit het fijnst om de dag op mij af te laten komen en pas in het moment te beslissen waar ik zin in heb. Uiteraard heb ik wel mijn voorkeuren. Deze vakantie in de Ardennen voldeed wat dat betreft aardig aan mijn ideaalplaatje. Heerlijk weer, lekker dichtbij, prachtige omgeving en verder geen vastomlijnd plan. Enkel de eerste week was geboekt, de rest liep zoals het liep. Dit resulteerde in een paar nachten in een waar paradijs, een ontspannen lijf en zo'n grote opbrengst stenen en veren dat mijn zusje vroeg of ik tijdens de vakantie nog meer had gezien dan de grond.

Nieuw experimentje

In het 'het loopt zoals het loopt vakantieplan' is ook behoorlijk veel getekend. Ik daagde mijzelf uit om in zeven dagen zeven A6-portretjes te maken. Dat tijdspad is halverwege gesneuveld, maar de zeven portretjes zijn er. Wat is dat A6 prutsen op de millimeter zeg. De eerste schets is vaak ontzettend 'off' en details uitwerken lukt bijna niet. Maar... het bekrachtigde een hele waardevolle les: doorzetten loont écht. Mijn experiment legde een vergrootglas op mijn patroon om op te willen geven als iets mij niet snel genoeg lukt. Iets in die kleine tekeningetjes maakte dat de stemmetjes harder gingen schreeuwen én dat ik nog halsstarriger weigerde op te geven. Dit ingrediënt, samen met een snufje verleidelijke Coca Cola dames, een lief buurmeisje en wat 'Renske magic', zorgde voor tekeningen waar ik best blij mee ben. Mijn tekenlerares krijgt vast een hartverzakking omdat ze mij al jaren, tevergeefs, op het hart drukt groter te tekenen. Misschien een mooi moment om na het verkleinen weer eens groot te gaan werken. Al acht ik de kans op een hartverzakking dan nog iets groter omdat ik zowaar eens luister ;). 

P.S.: Nee, die ene is geen zelfportret...