Van wiebelen naar schommelen

Wiebelen, wiebelen en nog eens wiebelen. Ik word er zo langzamerhand een expert in. Hoewel, door de Sint ben ik inmiddels niet meer aan het wiebelen, maar volop aan het schommelen. Ik doe nog exact hetzelfde, maar ervaar het wel veel positiever. Een lege schommel heeft namelijk een enorme aantrekkingskracht op mij. Ook nu nog. Dat ik aardig moet stunten om een gebroken pootje te voorkomen neem ik op de koop toe. Ik geniet zó ontzettend van die wind door de haren. De Sint deed mij beseffen dat die wind alleen ontstaat door de afwisseling tussen hoogte- en dieptepunten. Hoe een andere manier kijken naar hetzelfde fenomeen zo'n verschil maakt is bijzonder. Ik paste dit principe deze week ook toe op tekenen of eigenlijk bijna-schilderen.

Weet je het wel zeker?

Op mijn schildersezel staat al heel lang een doek met enkel een achtergrond. Niet zomaar een doek, maar een niet te missen doek. Hij is echt knaloranje/rood. Toch liep ik er al jaren dagelijks langs zonder het nog echt op te merken. Tot een paar weken terug. Er kriebelde iets en tot mijn eigen verbazing ging dit doek gisteren ineens mee naar schilderles. Ik startte met een voor mij bekende techniek: houtskool. Totdat de leraar naast me kwam staan: weet je het zeker? Hmmmm....Ok, wat is jouw voorstel? Nou, dat werd dus met wit pastelkrijt de lichten ophalen en daarna verdergaan met acrylverf. En daar stond ik. Het ongemak droop, tot enig amusement van één van mijn medeleerlingen, zichtbaar van mij af. Toch heeft het doek nu de eerste contouren van een gezicht. Ik ben vastbesloten om nu door te zetten. Om mijzelf een steuntje in de rug te geven, plak ik een post-it met deze geweldige quote van Vincent van Gogh op mijn ezel:  'if you hear a voice within you say you cannot paint, then by all means paint and that voice will be silenced'. Ik gok dat ik dat wel kan gebruiken zodra ik het pastelkrijt met acrylverf te lijf ga. Misschien hang ik deze er ook nog wel naast: 'what would life be if we had no courage to attempt anything'?

De fineliners zijn terug!

Naast bijna-schilderen, heb ik deze week ook de fineliners weer in de handen gehad. Kon ook bijna niet anders.... Moest wel lachen om mijzelf dat dit resulteerde in een tekening met een combinatie van fineliner én potlood. Echt gedaan omdat het mooier was, maar gaf wel mooi mijn struggle tussen de keuze voor potlood en fineliner weer. Ook aan deze tekening is iets nieuws. Hij is namelijk gemaakt op enorm glad printerpapier. En dat was echt even wennen. De lijnen werden veel te snel veel te donker. Het eindresultaat is daardoor veel te 'dicht' en bevat te weinig contrast. En toch, een week waarin ik twee nieuwe dingen geprobeerd heb. Voor een buitenstaander zijn het misschien hele kleine stappen, maar voor mij? Voor mij zijn het hele grote kleine stappen naar een vrijer leven. Dat schommelen is zo gek nog niet.