Eerbetoon aan Peter Lindbergh
Een week of drie terug kwam ik tot de schokkende ontdekking dat de fotograaf Peter Lindbergh overleden was. Mijn voorbeeld als het gaat om wat je kunt bereiken met de juiste lichtinval. Hij maakte echt de meest prachtige zwart-wit foto's met vaak een melancholisch tintje. Iets waar ik zelf ook niet geheel vies van ben, dus misschien dat juist daarom zijn foto's mij zo raken. Toen koos ik er uiteindelijk voor een portret van Sean Connery te maken, maar het idee om een eerbetoon te maken liet mij niet los. Deze week was het dan ook zover....
Van een documentaire naar een portret
Ooit zette een documentaire mij op het spoor van Peter Lindbergh. Het was eigenlijk puur toeval dat ik op de documentaire stuitte, maar wat ik zag fascineerde mij direct en de documentaire is mij altijd bijgebleven. Sindsdien heb ik een aardige bibliotheek op mijn telefoon opgebouwd met zijn foto's. Op een inspiratieloos moment vind ik het altijd heerlijk om daar even doorheen te bladeren. Afgelopen zondag keek ik deze documentaire nog eens. En ik kan je zeggen, het waren wederom 52 heel erg welbestede minuten! Wat een prachtige beelden! Op een briefje noteerde ik de exacte tijd om ze later nog eens te bekijken. Dat bleek ietsje moeilijker dan gedacht..... Zodra ik het beeld stilzette, kwam er een heel ander beeld tevoorschijn. Maar ik zou Renske niet zijn als ik daar niet creatief omheen wist te werken. Ik ben niet voor één gat te vangen..... Ik heb gewoon foto's gemaakt terwijl de documentaire afspeelde. Ik had er drie takes voor nodig, maar uiteindelijk had ik wel wat ik wilde hebben: drie prachtige foto's.
Van een nagekomen belofte naar een gebroken belofte
Ken je dat, dat je je schuldig voelt als je iemand iets toezegt en vervolgens kom je het niet na? Nou, ik heb daar enorm veel last van en heb bovendien ook nog eens een olifantengeheugen. Geen goede combinatie kan ik je vertellen....Deze week ging het inlossen van de ene belofte aan mijzelf gepaard met het breken van een andere belofte. Ik heb namelijk geen fineliner aangeraakt tijdens het maken van het eerbetoon. Ik was zo lekker bezig met potlood, en nog altijd erg moe, waardoor ik geen zin had om mijzelf uit te dagen. Ik wilde gewoon een beetje prutsen. En toch, het knaagde echt. Bizar. Maar ik ben echt blij met het eindresultaat. Het is op de een of andere manier een beeld dat bij mij een heel geborgen gevoel oproept. Inmiddels ben ik ook alweer bezig met de voortekening van het tweede portret op basis van deze documentaire. Nu nog in potlood, straks weer in fineliner. Tweemaal mijn belofte aan mijzelf breken is er écht één teveel....
