Druk druk druk
Ik heb een valkuil. Een valkuil die mij niet zo vaak meer weet te verleiden, maar toch..... Het is soms net alsof hij het leuk vindt om zich te verstoppen totdat ik denk 'ik geloof dat ik eroverheen ben', op dat moment meet hij zichzelf een iets ander uiterlijk aan en even later besluipt hij mij sneaky vanachter mijn rug om eens te gaan kijken of hij mij niet alsnog kan verleiden. En tadaa, het is mijn grote vriend deze keer gelukt. Al zeker een week of twee zit ik in een periode van 'veel te hard werken en te weinig genieten'. Op mijn weg naar beneden kreeg ik wel wat waarschuwingssignalen van mijn omgeving dat ik op moest passen. Maar deze eigenwijze drol wilde weer eens niet luisteren, met tot gevolg dat ik nu enorm moe ben. Maar het is genoeg. Ja, ik heb een volle agenda en nee, ik laat niet langer toe dat het mijn privéleven overneemt. Ik heb gisteren verdorie gewoon schilderles geskipt omdat ik in mijn hoofd had gehaald dat iets écht af moest. Deze week heb ik dus geen fineliners in de hand gehad, maar mijn tekenkunsten brachten wel een hele leuke verrassing mijn leven in.....
Terug in de tijd
Afgelopen donderdag zat ik middenin een online meeting toen een pop-up in mijn scherm mij vertelde dat ik een mail had ontvangen van een oud-klasgenoot. Zowel op de basisschool als op de middelbare school ging ik veel met hem om, maar we verloren elkaar uit het oog toen we beiden in een andere stad gingen studeren. Toen ik na de meeting de mail opende, moest ik direct lachen. De aanhef was zodanig dat ik linea recta terugging in de tijd. Gedurende de hele mail voelde het net alsof we elkaar gisteren voor het laatst gesproken hadden en niet bijna 20 jaar geleden (we tellen voor het gemak dat ene korte kroeggesprek dat uit zijn geheugen gewist was maar even niet mee....ik maak zóveel indruk haha). En wat blijkt? Door het delen van mijn tekeningen op LinkedIn kwam hij op deze website terecht en besloot spontaan om mij te mailen met de vraag of ik zijn lelijke witte muur op wil vrolijken met een tekening van zijn damestweeling. En dan het liefst ook nog een zwart-wit variant.... Werd ik al niet vrolijk van de mail zelf, dan werd ik dat wel van deze vraag. Hoe leuk! Met alle liefde! Het was bovendien ook de mailwisseling die op deze eerste mail volgde waardoor het sluimerende besef dat ik nou niet bepaald goed bezig was definitief indaalde. Ik heb de dag erna direct gas teruggenomen. Ik heb schilderles dan wel overgeslagen, maar ik heb in ieder geval níet de hele dag knetterhard gewerkt. Dus dankjewel, mocht je dit lezen ;).
Maar dan...
Tja, zo'n vraag doet tegelijkertijd ook wel wat. Het is niet de eerste. Er liggen er nu eigenlijk een stuk of vier op mij te wachten. Ik vind het enorm leuk, maar het is wel heel anders tekenen dan normaalgesproken. Ik maak immers iets in de wetenschap dat het straks bij iemand aan de muur hangt. Het is niet langer puur voor mijzelf. Ik ben zo benieuwd hoe ik omga met de verwachtingen van de ander. Ik heb eerder al gemerkt dat het essentieel is dat ik loslaat dat de ander het mooi moet vinden, anders is het tekenen echt één grote worsteling. Ik moet vooral mijn eigen weg volgen en dan hopen dat dit mij brengt naar een gezamenlijke bestemming waarna de ander met een blij gevoel de reis van mijn tekening volbrengt. Dit is in ieder geval een mooie nieuwe stap in mijn tekenavontuur. Ik kijk ernaar uit om te zien waar dit mij brengen gaat...
P.s.: mocht je deze valkuil herkennen. Dit liedje helpt totaal om in de juiste modus te komen om uit de valkuil te stappen!