Tekenles als veilige haven
Elke vrijdagochtend heb ik teken- en schilderles. Inmiddels al zeker vijftien jaar. Ooit mee begonnen omdat ik het enorm ingewikkeld vond om mij staande te houden in mijn eerste baan. De competitieve wereld van een onderwijskundig adviesbureau met targets was voor een gevoelig type als ik niet helemaal ideaal. Tekenles was voor mij een manier om een fijne overgang van de werkweek naar het weekend te creëren. Een beslissing waar ik tot op de dag van vandaag nooit spijt van heb gehad.
Daar zit je dan...
Tot een jaar of twee terug stonden mijn dagen grotendeels in het teken van overleven. Stapje voor stapje kreeg ik het echter voor elkaar om een steeds diepgaander vertrouwen te ontwikkelen in het feit dat ik ok ben zoals ik ben. Tekenles heeft hier een belangrijke rol in gespeeld. De eerste dag voelde echt totaal onwennig. Zat ik daar ineens tussen allemaal onbekenden die gemiddeld zeker twintig jaar ouder waren. Toch voelde ik mij direct heel erg welkom. Sommige medeleerlingen van het eerste uur zitten er nog steeds, anderen zijn inmiddels een dierbare herinnering. Denk bijvoorbeeld aan Hein. Een dwarse zeventiger die altijd dreigde om zijn 'mislukte' schilderijen te verscheuren. De verontwaardigde reactie toen onze lerares daadwerkelijk een van zijn schilderijen in het vuilnis aantrof, vergeet ik echt nooit meer. En wat dacht je van Ans? Een dame die tot haar 96ste zelfstandig met haar rode autootje naar schilderles kwam. Ik moet nog elke keer glimlachen als ik terugdenk aan het beeld dat mijn hersenen produceerden toen zij vertelde dat ze vrijwilligerswerk deed in een bejaardentehuis. Zo'n heerlijke nuchtere dame en zo jong van geest. Ik teken ervoor als ik zo oud mag worden. De afgelopen vijftien jaar hebben heel wat bijzondere karakters de tekenles gepasseerd. Sommigen zijn net als ik 'blijven plakken'. Hoewel elke seizoen de samenstelling wel iets verandert, blijft de rode draad dat je in deze club echt kunt zijn wie je bent. In mijn geval betekent dat dat ik al gauw de dissident werd die eigenlijk nooit meedoet met de opdracht en graag een enigszins ontregelende opmerking maakt (sorry Ingrid;)). Ik ben van nature namelijk niet bepaald volgzaam. Juist dat dat ok was, maakte dat ik ook buiten schilderles steeds vaker mijn eigen pad bewandelde.
Sean Connery vol in het licht
Over niet volgzaam gesproken. Ook mijn eigen 'regels' volg ik lang niet altijd. Zo heb ik deze week geen eerbetoon gemaakt voor Peter Lindbergh (zie vorige blog). Overdag was ik enorm druk met tenderen en 's avonds had ik gewoonweg geen puf. Wel heb ik Sean via LinkedIn een groter podium gegeven. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel wilde doen omdat het mij veel zichtbaarder maakt dan het bloggen op deze website. Ik besloot toch het risico te nemen dat mensen zouden zeggen 'dit hoort hier niet thuis'. Allereerst omdat ik gewoon echt trots was op dit portret, maar vooral omdat ik wilde delen dat ik had opgemerkt dat mijn herwonnen 'speelsheid' tijdens het tekenen ook zijn vruchten begon af te werpen in mijn werk. Als anderen dat stom zouden vinden dan was dat maar zo. En dat laatste blijkt reuze mee te vallen. Het portret is namelijk in ruim 6000 tijdlijnen verschenen, door 95 mensen van een 'like' voorzien en door circa 25 mensen van ontzettend lief commentaar voorzien. Het is maar weer bewezen, luisteren naar je hart in plaats van je angst is altijd de juiste keuze!