Over de sluipmoordenaar die perfectionisme heet

Perfectionisme. In sollicitatiegesprekken is dit vaak het antwoord op de vraag ‘En.... wat zijn je mindere kanten?' Perfectionisme is soort van sociaal geaccepteerd. Indirect suggereer je immers dat de manier waarop je iets tot stand brengt voor jezelf misschien niet zo handig is, maar de ander krijgt wél hoge kwaliteit. De overkant kijkt geheid blijer dan wanneer je antwoord was geweest dat je minimaal eens in de maand zo gefrustreerd raakt dat je de neiging hebt om luid schreeuwend je bureaustoel door het kantoor te smijten. Maar is dit laatste antwoord eigenlijk niet veel beter? Als je in staat bent om die frustratie gewoon te voelen en niet daadwerkelijk met die stoel gaat smijten tenminste.... Frustratie is dan immers niets anders dan een signaal dat je in actie moet komen om dingen te veranderen. Perfectionisme doet precies het tegenovergestelde….Hoewel frustratie mij niet vreemd is, is perfectionisme dat helaas nog vele malen minder. Maar..... ik geloof dat ik eindelijk een methode gevonden heb om deze sluipmoordenaar de das om te doen. 

Fouten maken moet

Ik ken mijzelf niet anders dan dat ik bang ben om fouten te maken. Een spreekbeurt over paddenstoelen als achtjarige, het pianospelen op de begrafenis van mijn opa als tiener. Tranen met tuiten omdat ik vastliep in mijn ‘fouten’. Van uitspraken als ‘van fouten kun je leren’ of ’ik zie wel wat er gebeurt, we proberen gewoon wat’, krijg ik spontaan de kriebels. Hoezo dan? Tuurlijk…… rationeel weet ik ook wel dat dit een veel fijnere levenshouding is. Maar…… mijn portie fouten maken geef ik maar al te graag aan Fikkie. Perfectionisme heeft echter één heel groot nadeel: het zet je enorm vast in alles wat je al kent. Als ik echt heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat mijn angst voor het maken van fouten de belangrijkste reden is dat ik al jaren vooral portretten teken. Ik wéét hoe ik met grafietstift een mooi portret moet maken. Maar is het maakproces nog spannend? Niet echt. Om écht plezier te hebben, is het essentieel om nieuwe dingen te blijven ontdekken. Ik kan niet anders dan concluderen dat die kriebels bij die uitspraken mij vooral iets duidelijk proberen te maken: Renske, jouw verkramping mag eruit en lekker spelen erin. Fouten maken moet! Echt!

No escape

En hoe zorg je dat je wel fouten maken moet? Juist! Door te gaan tekenen met een materiaal dat meedogenloos is: fineliner. Een fineliner biedt je geen enkele escape. Een lijn gezet, betekent dat hij voor eeuwig op die plek staat. Deal with it. En hoewel je zou verwachten dat je daardoor juist in de kramp schiet,  blijkt voor mij het tegenovergestelde waar te zijn. Ik begin juist veel vrijer te tekenen. Deze week heb ik gewoon drie schetsen gemaakt, ondanks dat ik op mijn werk middenin een enorm drukke fase van een tender zit. Het resultaat is zelfs opvallend veel beter dan ik van te voren verwachtte. Tuurlijk, ik zie de ‘fouten’ echt wel, maar ik merk dat ik vooral veel plezier heb. De sluipmoordenaar 'Perfectionisme' wordt langzamerhand de nek omgedraaid. Maar hij is nog niet helemaal verdwenen, want hieronder wel de twee schetsen die het best gelukt zijn. Die derde hou ik toch nog maar even voor mijzelf... Die was écht heel fout……