Lentekriebels
Het blijft bizar. Vorig weekend was het nog volop winter en vandaag zit ik heerlijk in het lentezonnetje te typen. De wereld lijkt herboren te zijn. De eerste sneeuwklokjes en krokussen steken voorzichtig hun kopjes boven de grond en elke ochtend word ik toegefloten door een merel. Ik heb direct veel meer zin in de dag. Ik heb overduidelijk last van lentekriebels...
Er ontstaat alleen iets nieuws als je het oude achterlaat
De komst van de lente maakt me niet alleen heel blij, maar bracht ook het besef dat ik zelf ook soort van herboren ben. Of eigenlijk meer dat ik de laatste tijd zoveel ballast afgeworpen heb dat de persoon die ik in de kern altijd al was nu echt de ruimte krijgt. Deadlines en ik gingen namelijk nooit echt goed samen. Het kon zelfs zo ver gaan dat ik nachten achtereen nauwelijks sliep en overdag af en toe kotsend boven de wc hing van spanning. En heel eerlijk, ik hield mijn omgeving dan vaak in een niet al te fijne houdgreep. Vrij bijzonder dat je dan toch keer op keer blijft kiezen om opnieuw te gaan tenderen. En dat al bijna acht jaar lang. Tenderen betekent, zeker in mijn rol, dat je een proces doorloopt dat echt nooit gaat zoals je graag wil. Bovendien weet je van te voren eigenlijk al dat je nog een eindsprintje moet trekken. Het enige wat je niet weet is hoe hard je rennen moet. Ik heb mijzelf er stiekem altijd van verdacht dat ik voor mijn komst naar deze aardbol ooit een contract afgesloten heb waarin stond dat ik in dit leven koste wat het kost moest leren hoe je stress onder controle krijgt. Ik heb mijzelf dus steeds in de positie geplaatst waardoor ik wel om moést leren gaan met alles wat mij tegenhield om het leven ten volle te leven. Slim? Mwoah. Masochistisch? Enorm! Heeft het resultaat gehad? JA!!! En raad ik het je aan? ABSOLUUT NIET! Ik ben er alleen wel van overtuigd dat mijn doorzettingsvermogen, in combinatie met een forse portie innerlijk werk, ertoe heeft geleid dat ik nu echt kan zeggen dat ik zelfs met de grootste druk plezier hou in wat ik doe. Twee enorm pittige deadlines van vorige en komende week hebben dit voor mij bewezen. En iets zegt me dat het nu waarschijnlijk niet al te lang meer duurt totdat er iets nieuws op mijn pad komt waarbij het heel handig is dat ik ook met flinke druk van buitenaf bij mijzelf weet te blijven.
De hei = mooie gesprekken
Afgelopen donderdag heb ik, ondanks alle drukte, bewust tijd vrijgemaakt om met een lieve vriendin op de hei te wandelen. Het was genieten, juist omdat het eigenlijk niet kon vanwege de enorme bak werk en ik het toch heb gedaan. Bovendien lijkt wandelen op de hei synoniem te zijn aan mooie gesprekken. Het is net alsof de rust van de natuur zorgt dat mensen zich meer openstellen, kwetsbaarder durven te zijn. En ow wat zijn mensen dan toch mooi. Er komt zoveel meer zachtheid in het gezicht. Soms zou ik direct de potloden willen pakken om iemand te laten zien wat ik op dat moment zie. Tekenen heb ik echter niet gedaan deze week, maar ik heb wel een aantal prachtige herinneringen gemaakt en nog meer vertrouwen in mijzelf én het leven gekregen en dat is zoveel meer waard. En dat vertrouwen vertaalt zich vanzelf weer in meer diepte in mijn tekeningen. Dus eigenlijk is het ook een zeer vruchtbare tekenweek geweest ;).