It’s always you vs. you
Deze quote kwam ik een tijdje geleden tegen. Schijnbaar komt hij uit de fitness wereld. Het is dus vrij wonderlijk dat hij op mijn pad kwam, want mij zal je niet snel in een sportschool vinden. Vechten met mijzelf kan ik echter als de beste. Zo jammer dat al dat vechten geen gespierder lijf oplevert, maar dat je er wel verdomd moe van wordt. En toch stap ik momenteel keer op keer opnieuw de ring in. Laten we het er maar op houden dat ik aan het leren ben hoe ik niet langer op de provocaties van al die stemmetjes in moet gaan. Want heel eerlijk, ik geloof diep van binnen dat vechten niet de weg is om ergens te komen. Overgave aan wat er op dat moment is en de spontane ingevingen volgen juist wel. Dit vraagt echter wel om stilte in je hoofd en tekenen bleek daar een sleutelrol in te spelen deze week.
Renske vs. groot vel wit papier: 10-8
Na twee weken strijd is mijn gevecht met mijn grote witte vel papier (aka Renske vs. faalangst) afgelopen woensdag in mijn voordeel beslecht. Door overgave. Gewoon doordat ik het niet langer erg vond dat ik er steeds cirkeltjes omheen liep te draaien omdat ik echt tot in het diepst van mijn vezels ben gaan beseffen dat dit dralen gewoon bij het creatieve proces hoort. En hopla, ineens had ik zin om er mee aan de slag te gaan. Ik ben nu dus volop bezig met een portret die ik vanwege de privacy hier even niet laat zien.
Het was wonderlijk, want de spontane ingeving bleek ook het recept voor wat meer rust in mijn lijf en hoofd. Eindelijk zwegen die stemmetjes even en kon ik echt opgaan in het moment. Het feest werd compleet door de heerlijke pianomuziek op de achtergrond. Een recente bevlieging door een filmpje waar ik per toeval (?) op stuitte en mij tot tranen roerde. Zoek bijvoorbeeld gewoon eens naar Comptine d'un autre été van Yann Tiersen of Una mattina van Ludovico Einaudi. Zo mooi en je komt er totaal van in de flow. Het gaat zelfs zo ver dat ik soms de neiging krijg om zelf weer piano te gaan spelen. Iets zegt me dat mijn moeder mij met alle liefde de piano meegeeft nadat hij inmiddels al zo'n vijftien jaar nauwelijks bespeeld is.
Doodlen geeft nog meer rust
Tekenen van portretten vraagt om concentratie. Dat is niet erg, maar als je vrij moe bent is het niet zo handig om dit lang achter elkaar te doen. Het tekenen helpt echter zo goed tegen de onrust dat ik ineens ook weer het doodlen opgepakt heb.
Gewoon lekker met een fineliner figuren maken en die vervolgens met patroontjes inkleuren. Vroeger vond ik het heerlijk om dit te doen op ruitjespapier. Zwart-wit tekeningen maken met een enorm contrast tussen de rechte lijnen van de blokjes en de golven van mijn eigen tekening. Het gaf echt fantastische resultaten en waarschijnlijk ook toen al momenten van flow en rust. Ik heb dus wel een recept om de onrust te lijf te gaan, maar het is meer afleiding dan echte overgave aan die stemmetjes. En dat is voor dit moment goed. En dat ik dat ok vind is eigenlijk al best een grote stap. Ik ben benieuwd welke ontdekkingen ik nog meer ga doen deze week. En mocht je tips hebben hoe je tot overgave komt dan zijn die altijd welkom ;).