Wie ben ik eigenlijk?

Ongeveer een half jaar terug maakte ik een zelfportret. Ik leverde continu commentaar op mijn model. Iets wat nooit gebeurt als ik iemand anders teken. Deze week maakte ik opnieuw een zelfportret. Het proces verliep deze keer echt totaal anders.  Ik was in flow en bemerkte een intensivering van een proces dat toch al een hele tijd gaande is: ontdekken wie ik nou eigenlijk ben...

Even voorstellen....

Zie ik iemand voor het eerst dan vertel ik doorgaans iets als dit: ik ben Renske, 38 jaar, woon in Hilversum met Paul, geen kinderen, heb al tien jaar een eigen bedrijf, schrijf plannen van aanpak voor tenders in de aannemerij, geniet er daarnaast erg van om veel in de natuur te zijn en te tekenen. Zegt dit iets over wie ik ben? Mwoah, niet echt. Het zegt vooral veel over wat ik doe. Mogelijk kun je op basis van deze informatie wel enkele conclusies trekken over hoe ik in elkaar zit. Zonder je aannames te checken is er alleen een kans dat je een paar labeltjes op mij plakt die niet helemaal overeenkomen met hoe ik mijzelf zie. Maar ja, dan is weer de vraag wie er gelijk heeft: jij of ik?

Kun je wel weten wie je bent?

Hoe langer ik reflecteer op de vraag wie ik nou eigenlijk ben, hoe moeilijker ik die te beantwoorden vind. Ik ben een angsthaas, maar tegelijkertijd zit er een kracht in mij waar ik soms van schrik. Ben liefdevol, maar doe de mensen waar ik van hou ook pijn. Ben een natuurbeschermer, maar heb puur voor het gemak een auto. Kan heel goed luisteren en geef mensen alle ruimte om iets te verwerken door gewoon aanwezig te zijn en vragen te stellen, maar geef toch soms ongevraagd advies ookal heb ik er een bloedhekel aan als mensen dat bij mij doen. Heb een diep geloof dat alles met elkaar verbonden is, maar kan me vreselijk alleen voelen. Zie het als een geschenk dat kleine dingen mij heel diep kunnen raken, maar ben die tranen die daar ook bij horen soms liever kwijt dan rijk. Ben altijd op zoek naar manieren om verder te groeien als persoon, maar kan die zucht naar persoonlijke ontwikkeling ook meer dan spuugzat zijn en ga dan met een zak chips op de bank zitten 'binge watchen'. Kortom, een vat vol tegenstrijdigheden die eigenlijk niet in woorden te vatten is. Een vat waar ik overigens wel behoorlijk wat van vind: het ene element van mijn persoonlijkheid vind ik toch een stukje wenselijker dan het andere.

Doet het er eigenlijk toe dat je weet wie je bent?

En om het nog maar wat ingewikkelder te maken. Wie is dan degene in mij die op een afstandje zit te kijken wat de persoon Renske allemaal aan het uitvreten is? Diegene die dat genadeloze stemmetje kan observeren die direct na een onhandige actie begint te kwekken en met een beetje pech pas dagen later ophoudt? Diegene die in momenten van rust zachtjes fluistert wat te doen en dat je daar zo'n diepe rust bij voelt dat je wéét dat dat het juiste pad is. Is dat niet wie ik werkelijk ben? En is de Renske die denkt te weten hoe ik als persoon zou moeten zijn en hoe mijn leven moet lopen niet juist degene die voorkomt dat ik het leven leef dat voor mij bestemd is? Een leven waarin ik doe waarvoor ik hier op deze aardbol ben. Een leven dat misschien nog wel veel mooier is dan het leven dat ik zelf bij elkaar bedenken kan? Fia zingt dit zo ontzettend mooi in het liedje 'the art of letting go':

'the more I struggle and fight trying to get it all right, I push away the very thing I want. Thinking it's all up to me deciding how it will be, forgetting that I am guided by the one'. 

Dat loslaten van wat je denkt dat moet gebeuren/had moeten gebeuren in je leven en je compleet overgeven aan hoe je leven zich daadwerkelijk ontvouwt is nog niet zo makkelijk. Sterker nog, ik vind het vrij ingewikkeld. Net als het loslaten van alle labeltjes die ik op mezelf heb geplakt. Ik geloof er alleen wel ten diepste in dat dit het juiste pad is. En dan helpt het dat ik één ding wel zeker weet over mijn persoontje: ik ga een goede uitdaging niet zomaar uit de weg en ben bereid om mijzelf steeds opnieuw uit te vinden. Hoe pijnlijk soms ook. En dat heeft me al een heel eind gebracht...

P.S.: Ook geïnteresseerd in dit pad? De boeken 'de surrender experiment' van Michael Singer, 'het wonder van vergeving' van Willem Glaudemans en de methode van Byron Katie (the work) zijn echt enorm waardevol.