En toen was mijn ezel ineens leeg

Afscheid nemen. Ik vind het altijd zo enorm ingewikkeld. Er is eigenlijk altijd sprake van dubbele gevoelens. Aan de ene kant weet je dat het 'gewoon' goed is of in sommige gevallen zelfs onvermijdelijk. Aan de andere kant wil je diegene of datgene waar je afscheid van moet nemen vaak gewoon nog even langer bij je houden. Toen ik ja zei tegen het maken van mijn eerste portret in opdracht wist ik dat ik uiteindelijk weer afscheid moest nemen van mijn creatie. Ik had niet verwacht dat dit zoveel bij mij los zou maken.

Je geeft een stukje van jezelf weg

Voila, hier is ie dan. Mijn meesterwerkje waar ik de afgelopen weken zo hard aan gewerkt heb. Wat zie jij? Een tekening van een tweeling? Ik niet, ik zie iets heel anders. Ik zie lijnen die soms wel tien keer verplaatst zijn omdat ze niet helemaal naar mijn zin waren. Ik zie ook lijnen waar ik enorm blij mee ben omdat ze de uitstraling van de dames veel sprekender maakten dan de minuut daarvoor. Ik zie mijn worsteling om los te laten wat hun ouders van de tekening zouden vinden en ik zie de overwinning op mijzelf toen dat ineens lukte en er zo'n fijne flow ontstond. Maar bovenal zie ik een tekening waar enorm veel liefde in gestopt is en waar ik oprecht heel trots op ben. Deze tekening is voor mij zoveel meer dan een tekening. Het is het eindresultaat van een prachtige reis met enorme groei tot gevolg. Het afleveren voelde dan ook enorm kwetsbaar. Het voelde echt alsof ik een stukje van mijzelf ging weggeven. De zenuwen begonnen al twee dagen van te voren. Nog wat verergerd omdat ik niet anders kon dan het portret met ons bakbeest van vijf meter naar de eindbestemming te brengen en ik mijn jeugdvriend voor het eerst in twintig jaar weer zou zien.

Stralende ogen

Ik was volgens mij niet helemaal de enige die zenuwachtig was. Uiteindelijk heb ik een uur eerder dan gepland de tekening afgeleverd. Nou ja, dat was de bedoeling... Wat afgesloten wegen maakten het ietwat later. Echt typisch Renske dat dat moet gebeuren terwijl ik al helemaal niet met dat bakbeest rijden wou en zonder navigatie echt nergens ben. Ik werd bij het uitstappen dan ook verwelkomd door een paar lachende ogen. Het ijs was direct gebroken. En diezelfde ogen begonnen te stralen toen het pakpapier van de tekening kwam. Dat in combinatie met een heel gezellige ontmoeting maakt dat ik dit kleine stukje van mij met alle liefde bij dit mooie gezin achterlaat. Mijn tekening heeft een warm huis gevonden. Mijn ezel is nu alleen wel echt heel leeg. Stiekem mis ik het portret toch best wel een klein beetje. Gelukkig hebben we de foto's nog ;). Een beter traject voor mijn eerste portret in opdracht had ik me in ieder geval niet kunnen wensen. Dus dank daarvoor Emile en Melanie! Dit portret zal altijd een heel speciaal plekje in mijn hart houden.