Stop de dief!

Tot zo'n acht jaar terug hing er altijd een groot houten paneel boven mijn bureau. Ooit in een opwelling verfraaid met een inspirerend kunstwerk van Rover Thomas. Na een verhuizing belandde dit schilderij op de slaapkamerkast. Te veel gedoe om dat zware ding weer op te hangen. Jarenlang zag ik vooral de randen van het schilderij. Dit weekend maakte een schoonmaakwoede hier een einde aan. Ik wist dat je mooie lessen op de raarste plekken tegenkomt, maar in een flinke hoeveelheid stof? Beetje vreemd.... maar dat is wel precies wat er gebeurde!

Aboriginal art 

Australië heeft een speciaal plekje in mijn hart. Inmiddels ben ik er drie keer geweest. Nog specialer vind ik misschien wel de 'Aboriginal Art'. Het verhaal van de oorspronkelijke bewoners van dit prachtige land is werkelijk hartverscheurend, maar wát een geweldige kunst. Vooral de kunstwerken met aardse kleurschakeringen en 'stipjes' waardeer ik echt enorm. Dat elk schilderij bovendien een verhaal bevat dat aan het oog onttrokken is van degenen buiten hun cultuur geeft ze voor mij een extra dimensie. Je probeert toch, nog meer dan bij andere schilderijen, te raden wat de maker te vertellen heeft.

Rover Thomas

Een echte museumganger ben ik niet. Toch fascineert Aboriginal Art mij dusdanig dat ik regelmatig even het voormalige Aboriginal Art Museum in Utrecht binnenstapte. Hier hadden ze op een gegeven moment ook 'mijn Rover' hangen. Of ik hem hier nou voor het eerst gezien heb of juist naar het museum ging omdat ik gelezen had dat dit schilderij hier te bewonderen was weet ik niet meer. Ik vermoed het laatste. Maar het gevoel dat dit metersgrote schilderij bij mij opriep herinner ik mij des te beter. Wat een diepe kleuren en wat een durf om zo'n enorm formaat te kiezen. Ik heb er zonder overdrijven zeker vijf minuten in pure fascinatie en volle bewondering naar staan kijken. Ik ging helemaal blij het museum uit!

Verder kijken dan je neus lang is

Mijn Rover was totaal grijs. Voorzichtig bracht ik hem naar buiten. Al twijfelend of een milde behandeling afdoende zou zijn, streek ik extreem behoedzaam met een zacht, nat doekje over mijn paneel. En zo kwam heel langzaam vanonder de grijze laag weer de prachtige oranje kleur tevoorschijn. Het deed wat met me. En zo kwam ik tot het besef dat als je ergens geen aandacht aan besteedt de glans vanzelf verdwijnt. Er zijn dan twee dingen die je kunt doen: 1. het weggooien omdat de huidige aanblik je niet bevalt of 2. kijken of je met wat liefde en aandacht de schade die je onachtzaamheid heeft veroorzaakt kunt herstellen. En ik ben zo ontzettend blij dat ik voor de laatste optie gekozen heb. Mijn collectie bevat nu weer een prachtig schilderij. Een schilderij die ik door mijn hernieuwde blik ook nog eens veel meer waardeer dan eerder. Hoe zonde zou het zijn geweest als ik mijzelf hiervan bestolen had door niet verder te kijken dan mijn neus lang is.

P.S. lees vooral het boek 'The songlines' van Bruce Chatwin of kijk de film The Rabbit-proof Fence. Beide zeer indrukwekkend als het gaat om het leven van de indigenous people in Australië.