‘Brave meisjes komen in de hemel….

....opstandige komen overal naartoe. Het is aan jou'. Tja, zo'n opmerking viel te verwachten toen ik het niet kon laten om - als counter op de feedback dat mijn tekening te braaf was- te zeggen dat ik ook een heel braaf meisje ben. En dat klopt, maar wie houdt dat een heel leven lang vol? Steeds maar veilig binnen de lijntjes kleuren is zo vreselijk saai. Af en toe even lekker opstandig een stout meisje uithangen is toch heerlijk? Het is voor mij zelfs broodnodig af en toe. 

Bizar

Ooit las ik dat kinderen een veel groter deel van een speeltuin gebruiken als deze omheind is dan in een speeltuin zonder hek. Door de duidelijke begrenzing voelen ze zich veiliger om op ontdekkingstocht te gaan. Destijds was het een grappig feitje. Inmiddels heb ik dit principe aan den lijve ondervonden. En dat door zoiets simpels als het vervangen van mijn potlood door pastelkrijt. Nu ik de mogelijk- en onmogelijkheden van mijn tekenmateriaal niet meer ken, speel ik ineens totaal op safe. Het kleinste experiment voelt al als een heroïsche daad. Iets waar je dus verdomd saaie tekeningen van krijgt. 

En net zoals kleine kinderen soms een duwtje in de rug nodig hebben om toch van de glijbaan te gaan, zorgde de opmerking over de brave meisjes dat ik 'opstandige Renske' maar eens uit haar verstopplek haalde. In eerste instantie werd ze vooral heel opstandig doordat het pastelkrijt absoluut niet aan haar experiment mee wilde werken. Vervolgens kwam er een heerlijke flow op gang. En toen gebeurde helaas wat wel vaker gebeurt als ik iets nieuws probeer: een flinke struikelpartij. De balans in de tekening was totaal verdwenen doordat ik net iets te lang door was gegaan en het materiaal nog niet zo goed beheers.

Oprechte nieuwsgierigheid

Mijn eerste reactie? Lichte paniek. Totdat ik wat langer naar de tekening keek. Na wat gepruts met de Ipad had ik ineens een hele mooie uitsnede te pakken. Iets later ontving ik van mijn tekenlerares een nog veel mooiere uitsnede. En nu ben ik echt superblij met mijn 'mislukking'.  Niet in de laatste plaats vanwege de mooie inzichten die het mij bracht: 1. als je niet oppast zie je door de focus op wat fout is niet meer wat er wél goed is en 2. een ander kan je een nieuw perspectief bieden waardoor je eigen kijk op iets totaal verandert. En dat zette aan tot een mijmering over hoe lastig het op dit moment lijkt te zijn voor mensen om een ander perspectief binnen te laten. Er is zoveel polarisatie gaande dat het lijkt dat mensen zich steeds meer vastbijten in hun eigen waarheid. Zodra iemand geconfronteerd wordt met een afwijkende mening ontstaat al gauw een ongemakkelijke situatie.  Ik zie steeds vaker dat mensen de ander 'fout' maken in plaats van dat ze oprecht nieuwsgierig zijn naar waarom iemand ergens op een bepaalde manier tegenaan kijkt. Ook ik maak me daar soms schuldig aan. De wereld zou echter zoveel mooier zijn als we gewoon eens een vraag zouden stellen om vervolgens echt te luisteren naar het antwoord. Niet makkelijk als er in eerste instantie een onoverbrugbaar verschil lijkt te zijn, maar volgens mij broodnodig om een maatschappij te creëren waar iedereen zich thuisvoelt. En je maakt mij niet wijs dat dat de huidige maatschappij is. Ik word er in ieder geval niet blij van….