Ik kies voor verbinding

Ik kijk naar een foto, waarschijnlijk vlak na de Tweede Wereldoorlog gemaakt.  Op de foto acht dames met schorten en twee heren in pak. Er straalt plezier vanuit, met name van de dame in het midden: mijn oma. Een prachtige lach en mooie krullen. Later in haar leven zal ze teruggrijpen op krulspelden, vakkundig in haar haar gezet door een nichtje. Ik vraag me af of ze dat wel had moeten doen. De open blik op de foto raakt me. Het is gek hoe er via papier en over de tijd heen toch een verbinding ontstaat....

De liefste oma 

Het is net alsof ik pas nu tot het besef kom dat mijn oma ook ooit jong is geweest. Voor mij was ze altijd gewoon oma en bij mijn oma hoorden grijze haren en rimpels. En zelfgebakken cake met cassis, de beste kippensoep, net iets te veel augurken en zilveruitjes op het schoteltje omdat ze wist dat je er een paar kwam jatten voordat het eten op tafel stond en rode besjes met vanille ijs toe omdat ik dat zo lekker vond. Ja, mijn oma en eten zijn voor mij met elkaar verbonden. Maar nog meer hoe lief ze was. Altijd geïnteresseerd en aandacht voor de ander. Het was niet moeilijk om van haar te houden. 

Zachtheid, liefde en een open blik

De zachtheid, liefde en open blik van mijn oma wil ik graag vastleggen. Ik denk dat het niet voor niets is dat ik aan deze tekening begin op het moment dat Nederland wat mij betreft echt totaal de weg kwijt is. Ik zoek naar een tegenhanger. Iets dat hoop geeft in plaats van al die angst waarmee ik continu gebombardeerd word. Ik weet namelijk als geen ander hoe angst ervoor kan zorgen dat je uit verbinding raakt met jezelf en de ander. Door schade en schande wijs geworden heb ik inmiddels geleerd dat de enige uitweg is om die angst te onderzoeken en er vervolgens in alle kwetsbaarheid het gesprek over aan te gaan. Zo kan er iets ontstaan dat voor beide partijen werkt. Jouw visie opleggen aan een ander of de (visie van de) ander buitensluiten als die ergens anders tegenaan kijkt dan jij werkt nooit en creëert alleen maar gedoe. Iets wat ik nu precies zie ontstaan.

Iets meer Oma Stroet de wereld inbrengen

Het mooie van die gekte is wel dat het je dwingt om te bepalen waar jij precies voor staat. En waar ik voor wil staan is verbinding, óók als we anders denken. Vind ik dit soms lastig? Ow ja. heel erg. Ik moet me dwars tegen de angst voor afwijzing in uitspreken. En alsof dat niet genoeg is óók nog eens omgaan met de lastige gevoelens die opkomen als ik geconfronteerd word met iets wat totaal tegen mijn eigen denkbeelden ingaat. Maar toch... mijn besluit om vanaf nu steeds opnieuw over deze lastigheid heen te stappen leverde deze week wel echt ontzettend mooie kwetsbare gesprekken op. Gesprekken waarin wederzijds geluisterd werd en dat alleen al zorgde ervoor dat ik me veel meer verbonden voelde met de ander. En het is net alsof ik mijn wens tot verbondenheid ergens uitstraal. Afgelopen zaterdag zat ik de hele middag te lezen op de hei en vrijwel iedere voorbijganger knoopte even een gesprekje aan. Zelfs Rupsje Nooitgenoeg verblijde me met een bezoekje! Ze zeggen toch dat een betere wereld bij jezelf begint en dat één iemand de wereld kan veranderen? Ik hoop het! Ik ga op mijn eigen manier de wereld wat meer veromastroetten ;).