De impact van een bijzin

Je begint te stralen als je het over portrettekenen hebt! Hoe frappant hoe een bijzinnetje in een acquisitiegesprek voor een EMVI-plan nog dagen in mijn hoofd rond bleef dwarrelen.... 

Ook ik kan volgzaam zijn...

Mijn schetsboek komt weer steeds vaker ten tonele. Naast mijn lichtelijk mislukte naakte mannen en vogeluitstapje, tekende ik de afgelopen drie weken ook weer twee portretten: eentje van een pasgeboren jochie en eentje van iemand die veel te vroeg uit het leven werd gerukt. Iets in mij zei dat ik dit moest doen, geen idee waarom. Volgzaam als ik ben (!) heb ik maar gehoorzaamd. Dat het een goed idee was bleek al heel snel. Voor beide naasten was het een complete verrassing. Waar de één stilviel, was de ander tot tranen toe geroerd. Iets waar ik vervolgens ook weer tranen van in mijn ogen kreeg.

Pure voldoening

Het feit dat ik iets maak dat mensen echt zichtbaar raakt betekent enorm veel voor mij. Begrijp me niet verkeerd, ook als ik die reactie niet zou krijgen zou ik blijven tekenen. Het is niet de reden waarom ik het doe. Tekenen is gewoon met mij vergroeid. Ookal vervloek ik de bijbehorende worstelingen regelmatig, ze zijn de moeite waard. Er zijn bovendien weinig dingen die mij meer ontspanning brengen dan al zittend op de bank, met mijn voetjes op de rand van de salontafel, een schetsblok op mijn knieën en een enorme verzameling potloden en gummen (die ik om de haverklap kwijt ben) om mij heen te tekenen. Dus ja, dat ik dan begin te stralen als ik het over portrettekenen heb is eigenlijk ook helemaal niet zo gek. En toch.... waarom voelde ik mij zo betrapt toen ze dat zei? Ik ben er nog steeds niet uit. Ik vrees dat dat bijzinnetje nog wel wat langer in dat hoofd van mij woont.

P.S. de tekeningen zijn vanwege privacy niet geplaatst