Weer een portret!

Soms weet je niet eens dat je iets of iemand mist, totdat er ineens een herinnering opvlamt. Vaak door zoiets simpels als een specifieke geur of het horen van een liedje die je in een bepaalde periode vaak draaide. Doorgaans komt er dan een gevoel van melancholie én dankbaarheid bij mij op. Melancholie omdat het geweest is, dankbaarheid omdat ik het mee heb mogen maken. Ik vind het altijd enorm waardevol, omdat het mij laat zien wat belangrijk voor mij is (geweest). De afgelopen periode had ik ook weer zoiets... 

Kwetsbaar eerlijk

Ik weet eigenlijk al mijn hele leven heel goed wat wel en niet bij mij past. Ernaar handelen is echter een tweede. Soms zit faalangst in de weg. Nog vaker wil ik dat iemand mij aardig vindt en zeg ik ja terwijl ik eigenlijk nee bedoel. De ervaring leert echter dat juist als ik 100% eerlijk ben, er iets ontstaat dat voor alle betrokkenen beter is dan het originele plan. Zo ook deze keer. Wat begon met de vraag of ik een heidelandschap kon schilderen, eindigde, via het maken van een vrij 'stijf' portret van vier personen, bij de opdracht om twee lieve kinderen te portretteren. En dan ook nog op de manier die ik het liefst doe: een spontaan moment getekend met grafietpotlood. De ouders zijn nu echt enorm blij met het resultaat. Bovendien heb ik hier met heel veel plezier aan gewerkt. Nou ja, behalve dan misschien aan het haar van de jongeman. Het zou best fijn zijn geweest als hij vlak van te voren een kapper had bezocht ;).

Eenmaal gekozen blijft gekozen?

Het eerlijk zijn over hoe ik in elkaar zit leverde mij echter veel meer op dan enkel een supertoffe opdracht. Zodra de eerste lijnen op papier stonden, daalde het besef in hoe erg ik het portretteren mistte. Het maken van dit portret heeft mij echt een stukje van mijzelf teruggegeven waarvan ik niet eens wist dat ik het kwijtgeraakt was. Het is achteraf raar om te beseffen dat in mijn hoofd het 'vogelpad' en portretteren soort van onverenigbaar waren. Het is het één of het ander, niet allebei.

1+1=3

Juist door een portret te maken na een hele periode alleen vogels getekend te hebben, zag ik ineens heel scherp hoe ik mij tot beide verhoud. Ik heb de vogels nodig om de vrijheid te ervaren om met allerlei materialen te experimenteren. Bij portretten zit hier echt een rem op. Toch zijn portretten veel meer 'ik'. Hoe mooi zou het dus zijn als ik daarbij ook durf te gaan ´prutsen´.  Uiteindelijk worden mijn portretten er alleen maar krachtiger van. Dit ga ik de komende tijd dus maar eens onderzoeken.  Maar wees gerust, de vogels blijven voorlopig ook nog wel even.. ik heb hier nog veel te veel plezier in. Er staat bovendien al een baardmannetje klaar om binnenkort uit te vliegen ;).