In gevecht

Verslaafd aan stamboomonderzoek. Dat was ik en dat ben ik nog steeds. Echter, zoals bij elke verslaving is het op korte termijn positieve effect inmiddels omgeslagen naar iets negatiefs: mijn rechterschouder zit hartstikke vast. De zoektocht naar mijn voorouders heb ik zeker nog niet opgegeven. Ik vind het puzzelen veel te leuk. De tijd die ik eraan spendeer heb ik met enige moeite wel drastisch teruggeschroefd. Helaas ben ik nu dus weer volop in gevecht met mijn witte papier. Vooralsnog verlies ik de strijd. Tussen de steekspelletjes door heb ik mijzelf vermaakt met een workshop character design van Kristof Devos. Een Vlaamse kinderboekenschrijver en -illustrator. Ik heb dus weer een klein stapje gemaakt in mijn droom ooit een kinderboek te maken... en er kwamen nog wat waardevolle lessen bij...

Uit je comfortzone

De workshop begon met het tekenen van verschillende grootte rechthoeken die we verdeelden in drie vlakken (groot, middelgroot en klein), welke we daarna moesten omzetten in het hoofd, romp en benen en moesten 'vermenselijken'.  Grappig om te doen. Minder grappig vond ik de enorme blokkade die opdoemde toen we de 'blokken' moesten vermenselijken. Mijn hoofd begon als een gek te kwekken: 'jouw rechthoeken zijn veel te klein dus daar kan je helemaal geen karakters van maken', 'je hebt alles met fineliner gedaan dus al die lijnen maken het een onmogelijke opdracht', 'je kan helemaal geen mensen tekenen' etc. etc. Ik stond echt op het punt om mijn tekenblok aan de kant te gooien en de rest van de workshop gewoon te gaan kijken wat Kristof fabriceerde. Gelukkig kreeg ik net op tijd door dat ik weer eens in mijn angstcirkeltje geschoten was. Ik heb mijzelf dus bij de kladden gegrepen en op een nieuw papier een grotere drieblokkenverdeling gemaakt. Na verloop van tijd kreeg ik echt lol in het creëren van mijn stoere meisje. Ik ga de komende tijd dus nog wat speelafspraakjes met haar maken. Ik ben benieuwd of ik haar ondeugende kant nog wat meer kan blootleggen...of eigenlijk de mijne ;).

Vastlopen hoort erbij

De workshop an sich was waardevol, maar ik denk dat het spontane nagesprek dat volgde waarin drie Vlaamse kinderboekenschrijvers een inkijkje gaven in hun creatieve proces voor mij nog veel waardevoller was. Ik weet rationeel best dat het niet anders kan dat ook professionele kinderboekenschrijvers geen rechte lijn van idee naar uitwerking volgen. Toch is dat een gedachte die vaak de kop opsteekt als ik zelf helemaal vastloop. En dat vertaalt zich al snel naar 'stop er maar mee, want dit wordt toch niks'. In het nagesprek kreeg ik van de professionals zelf bevestigd dat ook zij door een chaotisch proces gaan en soms echt moeite moeten doen om uit de comfortzone te komen. Het was precies wat ik nodig had om te horen. Het was een beetje zoals Sophie Straat, die per toeval het artiestenvak inrolde, het gisteren zo mooi zei tegen Matthijs van Nieuwkerk toen hij vroeg of ze nu anders tegen professionele artiesten aankeek: 'eerst dacht ik dat ze niet kakten enzo, maar blijkbaar zijn het ook gewoon mensen'. Dat besef dat professionals ook maar mensen zijn lijkt na deze workshop echt ingedaald te zijn. Het maakt dat ik in de volgende confrontatie met mijn witte papier weer een stukje steviger sta. Het zou zomaar eens kunnen dat ik nu wél als winnaar uit de strijd kom....