Een professionele saboteur
Dat is wat ik van de week door een vriendin genoemd werd. Het zette me aan het denken... Het klopt, ik kan mijzelf echt enorm saboteren. Vooral bij dingen die echt belangrijk voor mij zijn. Krijg ik de kans om een zielsverlangen waar te maken dan slaat vrijwel direct na het oorspronkelijke enthousiasme de twijfel toe. Uiteindelijk grijp ik dwars tegen de twijfel in toch altijd de kans aan, maar dan komt de eigenlijke uitdaging pas: zorgen dat ik niet alsnog afdwaal. Gelukkig zie ik tegenwoordig steeds meer de stappen van deze dans, waardoor er steeds meer verlangens tot wasdom komen. De afgelopen week zat mijn saboteur echter weer even goed aan het stuur. Sinds vandaag zit hij echter weer netjes waar hij hoort: op de achterbank!
Nieuwe fase aangebroken
Jaren terug maakte ik een bucketlist. Hierop pronkte onder andere een verlangen dat inmiddels al is waargemaakt: een expositie van mijn portretten. Gedurende de jaren kwamen er echter steeds meer tekengerelateerde verlangens bij, waaronder portretten maken in opdracht i.p.v. voor mijn eigen collectie of als cadeau. En dat is dus precies waar ik nu mee bezig ben. Het waarmaken van dit zielsverlangen brengt alleen wel een hele andere dynamiek met zich mee: ik vraag me continu af of de ontvanger het wel mooi gaat vinden. Ik merk dat ik daardoor minder vrij teken en worstel daarmee. Juist omdat ik weet dat het beste resultaat ontstaat als ik gewoon doe, zónder na te denken.
Het gaat vanzelf schuren
Mijn worsteling is waardevol, maar vereist dat ik continu de focus hou op wat ik wil bereiken want anders is het veel te verleidelijk om iets minder uitdagends te doen. En zo heb ik deze week ons hele huis uitgemest om daarna mijn 10-jarige receptenverzameling netjes uit te knippen en in plakboeken te plakken (uiteraard wel met mooie getekende patroontjes). 
Ik was me echt wel bewust van mijn sabotage-gedrag, maar ja... iets weten is niet altijd direct veranderen. Maar vandaag had ik ineens weer de geest. Ik had er genoeg van dat ik mijzelf voor de gek aan het houden was en had bovendien geen uitvluchten meer. Het was echt waardevol om te ontdekken dat als ik mijzelf gewoon toesta om even wat anders te doen, ik uiteindelijk altijd weer op het pad van mijn zielsverlangen kom: het gaat vanzelf schuren als je te lang op een zijspoor zit. Dit besef geeft op een vreemde manier heel veel rust. Het maakt dus niet zoveel uit wat je doet, de ene weg gaat alleen wat sneller dan de andere.
Mierenperspectief
Het mooie is, het tekenen an sich was vandaag ook een veel minder grote worsteling. Het volgen van mijn flow werkt echt. Bovendien staat mijn schildersezel op een fijne lichte plek met uitzicht op ons tuintje. Mooie muziek op, warme gemberthee ernaast en bezoek van een mierenkolonie die mijn blote voeten erg interessant vonden maakten het een gezellige bedoening. Tussen het tekenen door heb ik de mieren een tijdje bestudeert. Het is zo gaaf om te zien hoe die beestjes met elkaar communiceren en hoe sterk ze zijn. En zo ontsproot het idee aan mijn brein om een keer een tekening vanuit mierenperspectief te maken. Volgens mij krijg je er prachtige tekeningen van. Maar eerst dit enorme portret afmaken... Er is voorlopig even genoeg gesaboteerd.