Over een mank pootje
Vorige week had ik al bedacht dat ik afgelopen maandag wilde gaan wandelen. Om tien uur 's ochtends was ik er helemaal klaar voor. Het eerste wat ik doorgaans doe zodra ik de bosrand nader is mijn schoenen uitdoen. Ik vind het namelijk heerlijk om op blote voeten te lopen. Het voelen van al die verschillende temperaturen en texturen geeft echt een extra dimensie. Ik merk bovendien dat ik ook meer in balans ben na een wandeling op blote voeten. Ik krijg echter vaak vreemde blikken in mijn richting geworpen en hoe vaak ik wel niet gehoord heb: zou je dat nou wel doen? Ja! Al zeker drie jaar kom ik enkel met enorm vieze voeten thuis. En het kleine kind in mij vindt dat stiekem eigenlijk alleen maar heel erg leuk! Deze keer had ik echter minder geluk, maar elk nadeel heeft zijn voordeel....
Creatief met mondkapjes
Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet, maar ongeveer op het verste punt van huis struikelde ik. Ja het deed heel veel pijn, maar ach.... Na een paar stappen leek het me echter toch verstandig om even te kijken of er toch niet meer aan de hand was. En ja hoor, ik haalde een flink stuk hout uit de bal van mijn voet. Het begon direct aardig te bloeden. En daar zit je dan....overal om je heen zand, op een plek waarvan je weet dat er nauwelijks wandelaars komen en geen zakdoekjes of pleisters in je rugzak (afgezien van een paar blarenpleisters, maar om die nou op een open wond te plakken....). Een grondige zoektocht door mijn rugzak leverde echter wel een verdwaald mondkapje op. Na een provisorische knutselpartij ging ik met een goed beschermde wond weer hinkend op pad. Op naar een bankje verderop om te wachten op een held met pleisters!
Je mag je eigen held zijn!
Iets waar ik op dit moment erg mee bezig ben, is het veranderen van mijn patroon om bij lastige dingen soms te gaan wachten totdat iemand anders mij komt 'redden' in plaats van zelf de verantwoordelijkheid te nemen. Mijn manke pootje gaf mij hierover een mooie les....Om het wachten op mijn 'redder' te veraangenamen, pakte ik bij het bankje al snel mijn thee en schetsblok. Echter, zo snel als ik mijn schetsblok pakte, legde ik hem ook weer weg. De voedseljacht van een specht was namelijk veel interessanter. Ook het bestuderen van een kudde koeien op weg naar hun stal was fantastisch. Mijn manke pootje maakte het zelfs extra bijzonder. De twee grootste exemplaren wijzigden namelijk ineens hun koers en kwamen recht op mij aflopen, bleven op circa een halve meter afstand stilstaan om pas hun weg te vervolgen nadat ze mij uitgebreid bestudeerd hadden. En ik kon echt nergens naartoe. Wat voelde dat kwetsbaar! Tegelijkertijd vond ik het prachtig om zo dichtbij zulke enorme dieren te zijn.
Tijdens mijn 2,5 uur op het bankje, sprak ik drie wandelaars aan. Ze gaven mij alledrie een mooi gesprek, maar...... geen pleisters! Uiteindelijk bleek ik ook helemaal geen redder in nood nodig te hebben. Sterker nog, hun tips waren zelfs compleet nutteloos. Kan iemand mij namelijk vertellen hoe je een stukje van je mondkapje onder een blarenpleister moet krijgen als je geen schaar of mes bij je hebt? Op een gegeven moment kreeg ik de ingeving om mijn mondkapje te combineren met een zeer vrouwelijk item die ik nog wel in mijn rugzak vond. Dit bleek de perfecte oplossing om huiswaarts te keren! En dat bracht mij bij het (hernieuwde) besef dat als je op jezelf durft te vertrouwen, zich voor iedere situatie op een gegeven moment een passende oplossing aandient. En als het eureka-moment niet meteen komt, is er voldoende moois om je heen om van te genieten tijdens het wachten. Piekeren over de oplossing brengt je geen steek verder, maar maakt de tussentijd wel veel minder aangenaam. Overgave zorgt ervoor dat je uiteindelijk via een mooie weg bij de perfecte oplossing uitkomt. En als je dan terugkijkt, kun je vol trots denken 'dat heb ik toch maar weer mooi gefikst'.