Poes poes poes poes

Dat is hoe ik mijn opa herinner. De katten kwamen van alle kanten aanstormen als hij dit riep en met een schoteltje melk 'het deel' opliep. Als klein meisje vond ik het een fascinerend tafereel. Ineens al die actie, zóveel katten en ik vond het leuk om te kijken hoe die beestjes zich op de rand van de hooizolder rondom het schoteltje verdrongen.  Mijn opa was echt een trotse boer. En ik als klein meisje genoot ervan om op de boerderij rond te banjeren.... 

Avonturen beleven

Veel herinneringen heb ik helaas niet aan mijn opa. Hij stierf al toen ik zo'n negen jaar oud was. Als klein meisje is het namelijk veel leuker om direct de laarzen aan te trekken en de boerderij onveilig te maken dan met je opa en oma te praten. Lekker naar de kalfjes die voor je gevoel je hele hand naar binnen trokken als ze op je vingers zogen. Spelen op de hooizolder waar je nog brieven vond met hele oude postzegels, een nest met pasgeboren kittens en soms een verdroogd kattenlijk. Wandelen met de hond die helemaal niet gewend was aan een lijn waardoor het eigenlijk meer 'Jella wandelt met Renske' werd. Mijn oom helpen met koeien voeren en bedremmeld staan te kijken als je denkt dat de kruiwagen écht niet voller kan en hij hup met twee grote halen drie keer zoveel voer in dat ding stopt dan jij met een kwartier scheppen voor elkaar kreeg.  En zo kan ik nog een hele tijd doorgaan...Een bezoekje aan de boerderij stond gelijk aan avonturen beleven.

Herinneringen

De laatste tijd ben ik wat meer bezig met de generaties voor mij. Hoe zag hun leven eruit en wat heb ik van hun meegekregen? Ze zeggen dat een gebeurtenis tot zeven generaties terug nog effect kan hebben op de nakomelingen. Fascinerend toch? En toen kwam ik een prachtige foto van mijn opa tegen. Er was iets wat me intrigeerde. Als je dan zo aan het tekenen bent, begint het mijmeren over wat voor een leven hij gehad moet hebben. Er zijn wat feitjes zoals de jongste van een groot boerengezin, al heel jong wees en een verwoeste boerderij door een blikseminslag. Ook delen mijn moeder, ooms en tantes tegenwoordig steeds meer over vroeger waardoor je iets meer te weten komt over hem als persoon. Maar echt weten wie hij is, wat zijn dromen waren en wat zijn belangrijkste lessen in het leven waren? Daar zal ik helaas nooit meer achter komen. Zo zonde dat je niet terug kan in de tijd of hem even hier naartoe kan halen. Ik zou hem nu echt de oren van het hoofd vragen. Dus ik haal er maar een les uit voor nu: niet uit angst voor de reactie van de ander je mond houden, maar gewoon vragen wat je wil vragen en zeggen wat je wil zeggen. Het kan zomaar te laat zijn en dan blijf je zitten met spijt. Wie weet wat voor een mooie gesprekken eruit voort kunnen vloeien....