Het is toch gelukt?!?

De uitnodiging voor het feest lag er half maart. De radertjes van deze portrettekenaar begonnen direct te draaien. Zal ik....? Het antwoord was al heel snel ja. Mooie en liefdevolle mensen, interessant om te tekenen bovendien. Eind juni zou het portret af moeten zijn. Tijd genoeg zou je zeggen. Is ook zo, maar niet als je Renske heet...

Op jacht naar een goede foto

Een goed portret start met een goede compositie. Voor mij betekent dit een spontane scene, uit het leven gegrepen. Duidelijk geposeerde scenes grijpen mijn interesse niet. En lachende gezichten zijn fantastisch op foto's, maar in een portret is dit al snel een grimas. Liever ook niet dus. Die fantastische foto's waren er volop. Een snelle schets van die ene foto resulteerde inderdaad in een soort masker. Geen goed idee... De zoektocht naar de ideale foto had vervolgens nogal wat voeten in de aarde: 664 foto's doorzocht door dochterlief en nog een paar extra door schoonzoon, een stiekeme fotoshoot met Pasen en ook nog eentje op een verjaardag vlak daarna. Allemaal met hetzelfde resultaat: geen geschikte foto's.... Wat nu? 

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan

Nou... meer dan twee maanden helemaal niets.... de agenda ontplofte ook lichtelijk. Het idee werd ver weggestopt. Ik zou wel iets anders bedenken.... Maar een week voor het feest werd ineens een tender uitgesteld. Zou ik dan toch? En weer was het antwoord een dikke vette ja.  Nog een poging op het lachende gezicht. Deze keer lukte het verbazingwekkend goed. Uitdaging 2 werd om de heer des huizes er zodanig naast te plaatsen dat het er natuurlijk uitzag, er was namelijk geen geschikte foto van hen samen. Geloof dat ik hem wel een keer of vier opnieuw getekend heb, maar ook dat lukte! De basis stond... Nog vier dagen tot het feest.....

Het is toch gelukt?!?

Ik denk dat weinig mensen die mij kennen zeggen dat ik heel stressbestendig ben. Waarschijnlijk zelfs niemand ;). En toch...het tekenen onder zo'n enorme tijdsdruk was vooral heel fijn. Ja het waren lange dagen, maar ik ervaarde pas echt stress toen ik het portret van het tekenblok moest halen. Te vaak een scheur in het papier geproduceerd... Twee uur voor we op pad gingen was het portret af. Onderweg vroeg mijn partner lachend: 'En.... ga je de volgende keer weer tot het laatste moment wachten?' Mijn antwoord: het is toch gelukt?!?

Die ja was er niet voor niets

En of het gelukt is. Dit is absoluut één van de portretten waar ik het meest trots op ben. Het karakter van de geportretteerden komt echt tot uiting in de tekening. Zo fijn om te ervaren dat ik inmiddels zo gegroeid ben dat zelfs lachende gezichten goed lukken. Nog fijner dat de ontvangers zichtbaar geraakt waren door het cadeau. Ik geloof dat ik geen warmere reactie had kunnen ontvangen. Die ja was er dus niet voor niets ;). Maar goed dat ik die impuls volgde...