Op volle kracht aan het (uit)vogelen

De stroperige toestand waar ik me de afgelopen paar weken in bevond lijkt sinds afgelopen woensdag ineens als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Ineens word er weer volop getekend. Niet één, maar maar liefst twee vogels deze week. En wat doorliep ik bij beiden een ander proces....

Grrrr versus dít is geinig   

Ik denk dat dit de kort en bondige samenvatting is van beide tekenprocessen.

Tekening 1: de foto raakte me direct toen ik hem zag. Zo'n schattig mezenpluizenbolletje. Zeker een maand stond deze al op mij te wachten om getekend te worden.  Ik maakte een hele bewuste keuze voor megaglad papier en pastelkrijt. Vanaf de start was het één worstelpartij. De verhoudingen keer op keer uit balans. De kleur steeds niet naar wens. Meneer Gum was mijn beste vriend. Ruim twee dagen eraan gewerkt en uiteindelijk nog niet echt blij met het eindresultaat.

Tekening 2: weet je, ik ga een mus tekenen. Even googlen naar een foto. Ach, deze is wel grappig. Laat ik die maar doen. Mijn tekenkastje openen en daar een lege kaart van het magazine Flow zien. Bedenken dat dit felle roze best leuk als achtergrond kan zijn. Even schetsen. Zwarte fineliner erover, ow, die witte fineliner is misschien wel grappig voor het witte. Ook proberen. Weet je, misschien die en die bruine kleuren dan ook nog maar even. Ja, ook best leuk. Uurtje later: tekening is klaar en vele malen toffer dan verwacht. Helemaal blij.       

Wat is het verschil?

Mijn mindset. Heel duidelijk. Waarom weet ik nog niet zo goed, maar de eerste tekening wilde ik graag goed doen. Hij moest lukken. Recht doen aan de foto. De tweede was een probeersel. Een snelle tekening om een cadeautje wat meer cachet te geven. Ik had ook gewoon niet veel tijd om deze tekening te maken. En dat gaf ruimte. Ruimte om te spelen. Ruimte om gewoon wat te doen en te zien waar het schip zou stranden. Een goed gelukte tekening was simpelweg niet het doel.

Mijmeren

Zo zichtbaar het effect van mindset ervaren én zien deed wat met me. Tuurlijk ik weet verstandelijk best dat het zo werkt, maar dit was wel heel erg 'in your face'. En het is ook niet de eerste keer dat tekenen me dit doet realiseren, maar deze keer kwam het toch ineens weer knetterhard binnen. De boodschap is helder. De focus ligt de laatste tijd weer te weinig op het plezier. Zoals Paul Simon het zo mooi zei in een documentaire die ik laatst zag: het ergste dat er kan gebeuren is dat iets mislukt. Nou en? Wie weet wat voor een moois je onderweg tegenkomt (zeer vrije vertaling van moi ;)). En zo is het. Ik verklaar het speelkwartier bij deze voor geopend.